Mad Girl's Love Song

Η ζεστη ανελεητα ξεραινει την επιφανεια του κορμιου. Μια ανυδρη ερημος η σαρκα μου. Ενα αναγλυφο τοπιο πολιτισμων που πλεον εχουν παρακμασει. Πανε ολες οι δοξες, ολα τα μεγαλεια. Παει η μικρη ασχημη παπια που προσμενε να γινει Κυκνος. Παει η εφηβη Μαρια-Ηλεκτρα που ερωτευοταν καθετι και καθε εναν. Οι Μαγιας μεγαλουργησαν, προσφεραν στο αμοιρο κορμι μου ενα ενδοξο, ευτυχισμενο παρελθον. Βολτες με τον παππου Αλεξη [ποσο μου λειπει ο παππους που δεν προλαβα να γνωρισω και που τον νιωθω τοσο μεσα μου σαν ολοι μου λενε οτι του μοιαζω. . . ποσο μου λειπει. . . ητανε ο πρωτος μου "ερωτας εξαλλου εκει γυρω στα εξι μου. . οταν τον πηρανε τα λευκα αλογα μακρια μου. .], εκδρομες στο χωριο με τη γιαγια και τον παππου Κωστα--κολυμπουσαμε στην αφιλοξενη θαλασσα με τις μεδουσες κι υστερα καταληγαμε σε ξεροχωραφα τρωγοντας ενα βαζακι ελιες γιατι απο την αδημονια ειχαμε ξεχασει το φαγητο σπιτι. Μια σβουρα με καστανοκοκκινες μπουκλες και σοβαρο μουτρακι. Κι υστερα καπως, καποτε οι φυλες περιπλεχτηκαν Στον εμφυλιο... Το κορμι μου μαρτυραει τα κατακαθια της αλλοτινης ευημεριας.

Στον γραφειο του Τρατελλη ξαναζω εκεινα τα χρονια. Ολοκληρος ο πεθαμενος πλεον για παντα πολιτισμος των Μαγιας αναβιωνει επωδυνα στη μνημη μου. Στη μνημη των κυτταρων μου. Τα επομενα δυο ραντεβου μας στη σειρα αναβαλλονται. Αλλα επειτα σκεφτηκα: και τι εγινε? Σαμπως θ' αλλαξει κατι? Ισως ειναι καλυτερα ετσι... Ο Τρατελλης δεν ειναι κανεις μαγος να αναστησει τον αρχαιγονο πολιτισμο... Δεν ειναι θαυματοποιος να με κανει κυκνο... Δεν ειναι καν η Καλη Νονα μου ν' ακουσει το μοιρολοι της Φωκιας...

Φοβαμαι τη μερα που οι φιλοι θα κοιτανε ο καθενας την παρτη του και τη ζωη του και την οικογενεια του και τα λεφτα του και το μελλον του...

Γεννιομαστε μονοι... Λιωνουμε αβοηθητα μονοι... Και στο μεταξυ μεσα απο χιλιαδες γνωριμιες ή σχεσεις αντιλαμβανομαστε οτι τελικα: Και μονοι ζουμε.

Αρχιζω να σκεφτομαι το μελλον. Το αυριο. Το αν ξερω τι ειναι αυτο που θελω. Η ευτυχια του ερωτα κηδευεται στην πρωτη μου αγαπη. Ο σιωπηλος παππους Αλεξης με τα μελαγχολικα ματια που δεν γελουσε ποτε. Θυμαμαι να με εχει αγκαλια. Θυμαμαι να τον αποζητω. Θυμαμαι το αγγιγμα του. Ποσο μου λειπει και ποσο θα τον ηθελα τωρα κοντα μου. Πηρα αυτη τη λυπη των ματιων του. Ουτε το χρωμα, μητε το σχημα. Μοναχα αυτη τη λυπη που γλυκαινει στις χαρες. Μ' εκανε να γελαω ο παππους μου. Μ' επιανε απο το χερι και μου αγοραζε καραμελες. Κι επειτα ο Φελιξ με το κλειστο δωματιο και τα διαβασματα του. Η φωτογραφια που ειδα κολλημενη στη ντουλαπα οταν ημουνα δεκα χρονων. Τα κοροιδεματα για το τρυφερο αγκαλιασμα με το κοριτσι και η οργη του θειου και η εξαφανιση της φωτογραφιας. Αυτη η οργη ειναι απο το αλλο αιμα. Οχι του παππου Αλεξη. Εκεινος ειχε την ηρεμια των βουνων στα χειλη του. Κι ομως μια του λεξη εφτανε να σε κανει κομματια... λενε. Μεσα μου στοιβαγμενες οι αγαπες για αυτους τους δυο. Μεσα μου η μειλιχια Μαρια και η θυελλωδης Ηλεκτρα που νομιζει μπορει να προσπερασει τα παντα. Η Ηλεκτρα που μανιαζει και στην οργη της απανω μπορει και να ξεσκιζε τις σαρκες του ιδιου της του γιου. Κι επειτα ο Πατερας. Το μαυρο παπουτσι που μεσα του φωλιασα σαν ποδι. Τετοια η λατρεια μου για τον μονο αγαπημενο που μ' απομεινε ζωντανος... Every woman adores a Fascist...
Ειμαι τοσο τρομαγμενη και τοσο μπερδεμενη. Μπορω να τα καταφερω? Θελω να παω παρακατω. Θελω να τελειωνει ολο αυτο.
Θελω να βρω το σπιτι μου επιτελους.
Που βρισκεται κρυμμενο??
Κουραστηκα. Κουραστηκα.
Κ Ο Υ Ρ Α Σ Τ Η Κ Α