Ντυμμενη στα μαυρα με την αλμυρα στο στομα. Απο τη μια τα χερια και το κορμι να παλλονται και απο την αλλη η λογικη και η συνεση. Μια φωνη πανω απο ολα να τα σκεπαζει. Να τα ζεσταινει. Μα η φωνη γεννα περισσοτερο κρυο. Τι κι αν προερχεται απο γυναικεια χειλη? Ειναι σκληρη φωνη. Κοβει και σπαει και λυγιζει και κατακρεουργει. Θελει. Απαιτει. Αναζητα του παλιους ορκους. Προσκολλημενη πισω στις παναρχαιες προσταγες του αιματος. Πλαι στους πεθαμενους θεους στηνει χορο. Δεν θελει να πιστεψει πως ολα εχουν τελειωσει. Νιωθει προδοσια. Το ξερει πως δεν ειναι ακριως ετσι. Αλλα τρομαζει. Αυτος ο νεος κοσμος την τρομαζει. Δεν ειναι ο κοσμος της. Κι αυτο που μεγαλωνει μεσα της δεν ειναι η Μαρια-Ηλεκτρα. Δεν θελει να επιθυμει. Θελει να ποθει. Ολα ενα δαχτυλιδι σφιχτο που της πνιγει θηλια το λαιμο. Η μαγικη γενια της την κανει ν' ακουει πισω απο τις λεξεις που εκστομιζονται δηθεν τυχαια. Να διαβαζει κατω απο τις γραμμες. Ενας ερημος τοπος παντου. Αλμυρα. Λιγο αερακι ισα ισα να το αφουγκραζεσαι. Αναρωτιεται τι να θυσιασει σ' εναν Κοσμο που δεν της ταιριαζει. Ειναι ξενος απο αυτην.
Φοβαμαι. Φοβαμαι. Κατηγοριες απο κεινους που αγαπας. Ταχα σε νοιαζονται. Ταχα σ' αγαπουν. Το Αστερακι ειχε πει πως αν η αγαπη ητανε ηχος θα γινοτανε μια μελωδια που θα ελιωνε τ' αστερια... Ομως το Αστερακι ειναι μακρια. Ολοι οσοι αγαπω ειναι μακρια. Ακομα κι αυτοι που μ' απομειναν στην ομορφη πολη μου... αυτοι ειναι ακομα πιο μακρια. Εχει τοσο κρυο η Ενηλικιωση. Παγωνουν τα χερια. Τα φιλτρα της Εκατης δεν γιατρευουν τη μοναξια. Εχω τα δακρυα του πονου να βαλω μεσα... Δεν εχω τα δακρυα της ερωτευμενης γυναικας... Αυτα λειπουνε και δεν δενει το ξορκι. Στα ανεβοκατεβασματα αυτης της σπαραχτικης φωνης κρυβονται οι σκεψεις. Δεν εχουν σχημα ακομα. Αμορφες μαζες που σπερνουν πληγες στα ματια.
Δεν το περιμενα αυτο κι αυτο κι αυτο... Οσο περνανε οι μερες αυτοι που νοιαζονται λιγοστευουν. Το ξερω πως εχουν δικιο. Το ξερω πως οι αλλοι απλως συνεχιζουν. Το ξερω πως κι εγω ετσι θα πρεπε να κανα. Το ξερω οτι ενας υπαλληλος του νομου δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Το ξερω πως καποιος που δεν εχει βιωσει την παλη της ψυχης δεν μπορει να καταλαβει. Ενα απλο προσκλητηριο εξοδου. Ποτε δεν περιμενα κατι παραπανω. Μα κι εκεινοι που καταλαβαινουν εχουνε περπατησει πολλα βηματα μπροστα. Δεν ειμαστε πια πλαι πλαι. Ουτε ενα "χρονια πολλα" απο παλιους αγαπημενους. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Καταλαβαινω. Ειναι στη φυση μας να κουραζομαστε. Ειναι στη φυση μας να ξεχναμε. Κι εγω την ιδια φυση φερω. Και δεν θελω. Δεν τη θελω τη φυση αυτη.
Χαμενη σε προσδοκιες και ονειρα. Απογοητευμενη απο ολους. Σχεδον ολους. Πιο πολυ απο τον Εαυτο μου. Δεν θελω να ειμαι αλλο σκλαβα. Εχω πινελα κι εναν αδειο καμβα. Ποσο δυσκολο ειναι να αφησω την πρωτη πινελια? Κι επειτα να εγκαταλειψω τα οχυρα και το πινελο να τσουλησει περα δωθε... Περα δωθε.
Δεν εχω καμια ορεξη να δω κανεναν. Δεν εχω καμια ορεξη για ψευτικα φιλια. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που σε χτυπουν εκει που πονα. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που δεν θυσιαζουν το παραμικρο πλεον για σενα. Δεν εχω καμια ορεξη για τιποτα. Και για κανεναν.
Στη σιωπη μοναχα η μελωδια ενωνει την καρδια-παιδιου με το μυαλο-ηλικιωμενης και το σωμα της νεοτητας. Σε αυτο το ακουσμα μοναχα κατορθωνω να ειμαι Ενα αδιαιρετο Ολον.
Φοβαμαι. Φοβαμαι. Κατηγοριες απο κεινους που αγαπας. Ταχα σε νοιαζονται. Ταχα σ' αγαπουν. Το Αστερακι ειχε πει πως αν η αγαπη ητανε ηχος θα γινοτανε μια μελωδια που θα ελιωνε τ' αστερια... Ομως το Αστερακι ειναι μακρια. Ολοι οσοι αγαπω ειναι μακρια. Ακομα κι αυτοι που μ' απομειναν στην ομορφη πολη μου... αυτοι ειναι ακομα πιο μακρια. Εχει τοσο κρυο η Ενηλικιωση. Παγωνουν τα χερια. Τα φιλτρα της Εκατης δεν γιατρευουν τη μοναξια. Εχω τα δακρυα του πονου να βαλω μεσα... Δεν εχω τα δακρυα της ερωτευμενης γυναικας... Αυτα λειπουνε και δεν δενει το ξορκι. Στα ανεβοκατεβασματα αυτης της σπαραχτικης φωνης κρυβονται οι σκεψεις. Δεν εχουν σχημα ακομα. Αμορφες μαζες που σπερνουν πληγες στα ματια.
Δεν το περιμενα αυτο κι αυτο κι αυτο... Οσο περνανε οι μερες αυτοι που νοιαζονται λιγοστευουν. Το ξερω πως εχουν δικιο. Το ξερω πως οι αλλοι απλως συνεχιζουν. Το ξερω πως κι εγω ετσι θα πρεπε να κανα. Το ξερω οτι ενας υπαλληλος του νομου δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Το ξερω πως καποιος που δεν εχει βιωσει την παλη της ψυχης δεν μπορει να καταλαβει. Ενα απλο προσκλητηριο εξοδου. Ποτε δεν περιμενα κατι παραπανω. Μα κι εκεινοι που καταλαβαινουν εχουνε περπατησει πολλα βηματα μπροστα. Δεν ειμαστε πια πλαι πλαι. Ουτε ενα "χρονια πολλα" απο παλιους αγαπημενους. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Καταλαβαινω. Ειναι στη φυση μας να κουραζομαστε. Ειναι στη φυση μας να ξεχναμε. Κι εγω την ιδια φυση φερω. Και δεν θελω. Δεν τη θελω τη φυση αυτη.
Χαμενη σε προσδοκιες και ονειρα. Απογοητευμενη απο ολους. Σχεδον ολους. Πιο πολυ απο τον Εαυτο μου. Δεν θελω να ειμαι αλλο σκλαβα. Εχω πινελα κι εναν αδειο καμβα. Ποσο δυσκολο ειναι να αφησω την πρωτη πινελια? Κι επειτα να εγκαταλειψω τα οχυρα και το πινελο να τσουλησει περα δωθε... Περα δωθε.
Δεν εχω καμια ορεξη να δω κανεναν. Δεν εχω καμια ορεξη για ψευτικα φιλια. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που σε χτυπουν εκει που πονα. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που δεν θυσιαζουν το παραμικρο πλεον για σενα. Δεν εχω καμια ορεξη για τιποτα. Και για κανεναν.
Στη σιωπη μοναχα η μελωδια ενωνει την καρδια-παιδιου με το μυαλο-ηλικιωμενης και το σωμα της νεοτητας. Σε αυτο το ακουσμα μοναχα κατορθωνω να ειμαι Ενα αδιαιρετο Ολον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου