Hands around my Throat

ειναι περιεργο το αισθημα της θλιψης. ξεκιναει σαν ενα απλο κρυωμα. υπουλα. υποκλινικα. μια μικρη αδιαθεσια. λιγο πεσμενη διαθεση."οχι παλι δεν θα ρθω για καφε. δεν ξερω μωρε. δεν ειμαι στα κεφια μου". αυτη η φραση φτανει να επαναλαμβανεται σχεδον καθε μερα.

μια

δυο

τρεις

δεκατρεις

εικοσιτρεις

εκατο

χιλιες φορες...
Ωσπου το τηλεφωνο παυει να χτυπαει. Οι φιλοι χανονται στις καθημερινοτητες τους. Κι εσυ μενεις να αναρωτιεσαι που πηγαν ολοι. Γιατι σ' εγκατελειψαν.

"Πως μπορεσαν να με αφησουν μονη?", ρωτας και ξαναρωτας και κλαις. Αρχικα κλαις για κεινους που δεν σου μιλουν πια. Που σε ξεχασαν. Που δεν νοιαζονται. Κι ειναι ξαφνικα σαν κανεις να μην νοιαζεται. Κι αν ουτε ενας σ' αυτον τον σκατο-τοπο δεν νοιαζεται τι κανεις. αν ζεις ή αν πεθανες. αν εισαι ή δεν εισαι καλα. τοτε ειναι σαν να μην υπαρχεις.

σιγα σιγα η μορφη σου αχνιζει. λιωνει κατω απο την φονισσα αχτιδα του ηλιου. εισαι χιονι και εισαι ανημπορη.δεν εχεις επιλογη. εχει κρυο. κρυωνεις αφορητα. σκεπαζεσαι με κουβερτες, μαλλινα, βαμβακερα... τιποτα. εσυ η ιδια εισαι η πηγη του κρυου. παντου ολα ειναι λευκα. παντου ολα ειναι επιπεδα.

εισαι τυφλη.

ή σχεδον τυφλη.

τυφλωμενη απο μια απεραντη τυφλοτητα.

δεν ξερεις πια γιατι κλαις. δεν ειναι απο πονο. δεν ειναι απο συναισθηματα. εισαι κενη. δεν αισθανεσαι καμια αγκαλια και κανενα νυστερι. καμια φωτια και κανεναν παγο. κλαις απο φοβο. απο αγωνια. απο αδυναμια. κι ολα τα ερωτηματα του κοσμου σκανε μεσα στο κεφαλι σου. ενα μανιταρι πυρηνικης εκρηξης ο εγκεφαλος σου. δεν βλεπεις καθαρα μεσα απο τους καπνους.

εισαι τυφλη.

κουραζεσαιαπο τις εναλλαγες της διαθεσης. εκει που εισαι μια χαρα. εκει που το μελλον φανταζει πολυαπειρο, ενα ανεπαισθητο κλακ μεσα σου τα χαλαει ολα. ο πυργος απο τουβλακια Lego σωριαζεται στα ποδια σου επειδη ενα μοναχα τουβλακι μετακινηθηκε λιγα εκατοστα απο τη θεση του.

μια μερα το ιδιο ξαφνικα τα μαυρα συννεφα τραβιουνται στο πλαι και ξαναντικρυζεις την πολυχρωμη ομορφια της ζωης. ειναι μια γλύκια κουβεντα, ενα τυχαιο χαμογελο στο δρομο. ειναι ενας Πριγκιπας που δεν περιμενες. ειναι ενα κλικ ετσι χωρις λογο. η ασπριλα σπαει. οι καπνοι καταλαγιαζουν. θωρεις τα τουβλακια της Lego και απλωνεις τα χερια να ξαναχτισεις τον πυργο σου.εισαι παλι δυνατη.

ολα αποκτουν παλι νοημα....

*

μοναχα που αυτα τα σκαμπανεβασματα με κουρασαν. τα ιδια λαθη να επαναλαμβανω ξανα και ξανα. οι φιλοι που τραβανε το δρομο τους κι εγω δεν ακολουθω. η κουραση που με πεταλωνει στο κρεββατι. ο Πριγκιπας που δεν ειναι στο δικο μου παραμυθι, μα σ' εκεινο της Χιονατης ή της Σταχτοπουτας. η δυναμη του αγερα και η ανημπορια της γης εναλλασσομενα. . .

*

μεσα στα νοσοκομεια τεσσερα χρονια ενα πραγμα καταλαβα καλα.

η αγαπη ειναι το ισχυροτερο φαρμακο που γιατρευει καθε αρρωστια.

γεννηθηκαμε για ν' αγαπαμε.

γεννηθηκαμε για ν' αγαπαμε

 

Back down

And touch

The door is shut

In the end

You're just too close

There's no-one here

There's no-one there

I still can't tell

Try this

And you might find

I'm in your face

I see your face

The air is cold

I'm still on hold

I still can't tell

What's been said

Your Hands around my Throat

Ask me to let go

Your Hands around my Throat

Your Hands around my Throat