Safe From Harm--Massive Attack

... ποιος θα μου χαρισει αυτο το τραγουδι...?

Θυσια της περασμενης Χρονιας

Ντυμμενη στα μαυρα με την αλμυρα στο στομα. Απο τη μια τα χερια και το κορμι να παλλονται και απο την αλλη η λογικη και η συνεση. Μια φωνη πανω απο ολα να τα σκεπαζει. Να τα ζεσταινει. Μα η φωνη γεννα περισσοτερο κρυο. Τι κι αν προερχεται απο γυναικεια χειλη? Ειναι σκληρη φωνη. Κοβει και σπαει και λυγιζει και κατακρεουργει. Θελει. Απαιτει. Αναζητα τους παλιους ορκους. Προσκολλημενη πισω στις παναρχαιες προσταγες του αιματος. Πλαι στους πεθαμενους θεους στηνει χορο. Δεν θελει να πιστεψει πως ολα εχουν τελειωσει. Νιωθει προδοσια. Το ξερει πως δεν ειναι ακριβως ετσι. Αλλα τρομαζει. Αυτος ο νεος κοσμος την τρομαζει. Δεν ειναι ο κοσμος της. Κι αυτο που μεγαλωνει μεσα της δεν ειναι η Μαρια-Ηλεκτρα. Δεν θελει να επιθυμει. Θελει να ποθει. Ολα ενα δαχτυλιδι σφιχτο που της πνιγει θηλια το λαιμο. Η μαγικη γενια της την κανει ν' ακουει πισω απο τις λεξεις που εκστομιζονται δηθεν τυχαια. Να διαβαζει κατω απο τις γραμμες. Ενας ερημος τοπος παντου. Αλμυρα. Λιγο αερακι ισα ισα να το αφουγκραζεσαι. Αναρωτιεται τι να θυσιασει σ' εναν Κοσμο που δεν της ταιριαζει. Ειναι (αφιλο)ξενος σ' αυτην.

Φοβαμαι. Φοβαμαι. Κατηγοριες απο κεινους που αγαπας. Ταχα σε νοιαζονται. Ταχα σ' αγαπουν. Το Αστερακι ειχε πει πως αν η αγαπη ητανε ηχος θα γινοτανε μια μελωδια που θα ελιωνε τ' αστερια... Ομως το Αστερακι ειναι μακρια. Ολοι οσοι αγαπω ειναι μακρια. Ακομα κι αυτοι που μ' απομειναν στην ομορφη πολη μου... αυτοι ειναι ακομα πιο μακρια.
Εχει τοσο κρυο η Ενηλικιωση. Παγωνουν τα χερια. Τα φιλτρα της Εκατης δεν γιατρευουν τη μοναξια. Εχω τα δακρυα του πονου να βαλω μεσα... Δεν εχω τα δακρυα της ερωτευμενης γυναικας... Αυτα λειπουνε και δεν δενει το ξορκι. Στα ανεβοκατεβασματα αυτης της σπαραχτικης φωνης κρυβονται οι σκεψεις. Δεν εχουν σχημα ακομα. Αμορφες μαζες που σπερνουν πληγες στα ματια.

Δεν το περιμενα αυτο κι αυτο κι αυτο... Οσο περνανε οι μερες αυτοι που νοιαζονται λιγοστευουν. Το ξερω πως εχουν δικιο. Το ξερω πως οι αλλοι απλως συνεχιζουν. Το ξερω πως κι εγω ετσι θα πρεπε να κανα. Το ξερω οτι ενας υπαλληλος του νομου δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Το ξερω πως καποιος που δεν εχει βιωσει την παλη της ψυχης δεν μπορει να καταλαβει. Ενα απλο προσκλητηριο εξοδου. Ποτε δεν περιμενα κατι παραπανω. Μα κι εκεινοι που καταλαβαινουν εχουνε περπατησει πολλα βηματα μπροστα. Δεν ειμαστε πια πλαι πλαι.
Ουτε ενα "χρονια πολλα" απο παλιους αγαπημενους.
Ουτε ενα.
Ουτε ενα.
Ουτε ενα.
Καταλαβαινω. Ειναι στη φυση μας να κουραζομαστε. Ειναι στη φυση μας να ξεχναμε. Κι εγω την ιδια φυση φερω. Και δεν θελω. Δεν τη θελω τη φυση αυτη.

Χαμενη σε προσδοκιες και ονειρα. Απογοητευμενη απο ολους. Σχεδον ολους.
Πιο πολυ απο τον Εαυτο μου.
Δεν θελω να ειμαι αλλο σκλαβα. Εχω πινελα κι εναν αδειο καμβα. Ποσο δυσκολο ειναι να αφησω την πρωτη πινελια? Κι επειτα να εγκαταλειψω τα οχυρα και το πινελο να τσουλησει περα δωθε... Περα δωθε.
Δεν εχω καμια ορεξη να δω κανεναν. Δεν εχω καμια ορεξη για ψευτικα φιλια. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που σε χτυπουν εκει που πονα. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που δεν θυσιαζουν το παραμικρο πλεον για σενα.
Δεν εχω καμια ορεξη για τιποτα.
Και για κανεναν.

Στη σιωπη μοναχα η μελωδια ενωνει την καρδια-παιδιου με το μυαλο-γριας και το σωμα της νιοτης.
Σε αυτο το ακουσμα μοναχα κατορθωνω
να ειμαι
Ενα αδιαιρετο Ολον...

Sacrifice--Lisa Gerrard

Ντυμμενη στα μαυρα με την αλμυρα στο στομα. Απο τη μια τα χερια και το κορμι να παλλονται και απο την αλλη η λογικη και η συνεση. Μια φωνη πανω απο ολα να τα σκεπαζει. Να τα ζεσταινει. Μα η φωνη γεννα περισσοτερο κρυο. Τι κι αν προερχεται απο γυναικεια χειλη? Ειναι σκληρη φωνη. Κοβει και σπαει και λυγιζει και κατακρεουργει. Θελει. Απαιτει. Αναζητα του παλιους ορκους. Προσκολλημενη πισω στις παναρχαιες προσταγες του αιματος. Πλαι στους πεθαμενους θεους στηνει χορο. Δεν θελει να πιστεψει πως ολα εχουν τελειωσει. Νιωθει προδοσια. Το ξερει πως δεν ειναι ακριως ετσι. Αλλα τρομαζει. Αυτος ο νεος κοσμος την τρομαζει. Δεν ειναι ο κοσμος της. Κι αυτο που μεγαλωνει μεσα της δεν ειναι η Μαρια-Ηλεκτρα. Δεν θελει να επιθυμει. Θελει να ποθει. Ολα ενα δαχτυλιδι σφιχτο που της πνιγει θηλια το λαιμο. Η μαγικη γενια της την κανει ν' ακουει πισω απο τις λεξεις που εκστομιζονται δηθεν τυχαια. Να διαβαζει κατω απο τις γραμμες. Ενας ερημος τοπος παντου. Αλμυρα. Λιγο αερακι ισα ισα να το αφουγκραζεσαι. Αναρωτιεται τι να θυσιασει σ' εναν Κοσμο που δεν της ταιριαζει. Ειναι ξενος απο αυτην.

Φοβαμαι. Φοβαμαι. Κατηγοριες απο κεινους που αγαπας. Ταχα σε νοιαζονται. Ταχα σ' αγαπουν. Το Αστερακι ειχε πει πως αν η αγαπη ητανε ηχος θα γινοτανε μια μελωδια που θα ελιωνε τ' αστερια... Ομως το Αστερακι ειναι μακρια. Ολοι οσοι αγαπω ειναι μακρια. Ακομα κι αυτοι που μ' απομειναν στην ομορφη πολη μου... αυτοι ειναι ακομα πιο μακρια. Εχει τοσο κρυο η Ενηλικιωση. Παγωνουν τα χερια. Τα φιλτρα της Εκατης δεν γιατρευουν τη μοναξια. Εχω τα δακρυα του πονου να βαλω μεσα... Δεν εχω τα δακρυα της ερωτευμενης γυναικας... Αυτα λειπουνε και δεν δενει το ξορκι. Στα ανεβοκατεβασματα αυτης της σπαραχτικης φωνης κρυβονται οι σκεψεις. Δεν εχουν σχημα ακομα. Αμορφες μαζες που σπερνουν πληγες στα ματια.

Δεν το περιμενα αυτο κι αυτο κι αυτο... Οσο περνανε οι μερες αυτοι που νοιαζονται λιγοστευουν. Το ξερω πως εχουν δικιο. Το ξερω πως οι αλλοι απλως συνεχιζουν. Το ξερω πως κι εγω ετσι θα πρεπε να κανα. Το ξερω οτι ενας υπαλληλος του νομου δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Το ξερω πως καποιος που δεν εχει βιωσει την παλη της ψυχης δεν μπορει να καταλαβει. Ενα απλο προσκλητηριο εξοδου. Ποτε δεν περιμενα κατι παραπανω. Μα κι εκεινοι που καταλαβαινουν εχουνε περπατησει πολλα βηματα μπροστα. Δεν ειμαστε πια πλαι πλαι. Ουτε ενα "χρονια πολλα" απο παλιους αγαπημενους. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Καταλαβαινω. Ειναι στη φυση μας να κουραζομαστε. Ειναι στη φυση μας να ξεχναμε. Κι εγω την ιδια φυση φερω. Και δεν θελω. Δεν τη θελω τη φυση αυτη.

Χαμενη σε προσδοκιες και ονειρα. Απογοητευμενη απο ολους. Σχεδον ολους. Πιο πολυ απο τον Εαυτο μου. Δεν θελω να ειμαι αλλο σκλαβα. Εχω πινελα κι εναν αδειο καμβα. Ποσο δυσκολο ειναι να αφησω την πρωτη πινελια? Κι επειτα να εγκαταλειψω τα οχυρα και το πινελο να τσουλησει περα δωθε... Περα δωθε.
Δεν εχω καμια ορεξη να δω κανεναν. Δεν εχω καμια ορεξη για ψευτικα φιλια. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που σε χτυπουν εκει που πονα. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που δεν θυσιαζουν το παραμικρο πλεον για σενα. Δεν εχω καμια ορεξη για τιποτα. Και για κανεναν.

Στη σιωπη μοναχα η μελωδια ενωνει την καρδια-παιδιου με το μυαλο-ηλικιωμενης και το σωμα της νεοτητας. Σε αυτο το ακουσμα μοναχα κατορθωνω να ειμαι Ενα αδιαιρετο Ολον.

Down By The Water--PJ Harvey

I lost my heart, under the bridge

To that little girl, so much to me

And now I moan, and now I holler

She'll never know, just what I found

That blue eyed girl, she said "No more"

That blue eyed girl, became blue eyed whore

Down by the water, I took her hand

Just like my daughter, I'll see her again

Oh, help me, Jesus, come through the storm

I had to lose her, to do her harm

I heard her holler, I heard her moan

My lovely daughter, I took her home

Little fish, big fish, swimming in the water

Come back here, man, gimme my daughter

ΕΧΩ ΝΕΥΡΑ

I can't escape this hell
So many times I've tried
But I'm still caged inside
Somebody get me through this nightmare
I can't control myself

So what if you can see the darkest side of me?
No one would ever change this animal I have become
Help me believe it's not the real me
Somebody help me tame this animal
(This animal, this animal)

I can't escape myself
So many times I've lied
But there's still rage inside
Somebody get me through this nightmare
I can't control myself

So what if you can see the darkest side of me?
No one would ever change this animal I have become
Help me believe it's not the real me
Somebody help me tame this animal I have become
Help me believe it's not the real me
Somebody help me tame this animal

Somebody help me through this nightmare
I can't control myself
Somebody wake me from this nightmare
I can't escape this animal

So what if you can see the darkest side of me?
No one will ever change this animal I have become
Help me believe it's not the real me
Somebody help me tame this animal I have become
Help me believe it's not the real me
Somebody help me tame this animal
This animal I have become

Mad Girl's Love Song

Η ζεστη ανελεητα ξεραινει την επιφανεια του κορμιου. Μια ανυδρη ερημος η σαρκα μου. Ενα αναγλυφο τοπιο πολιτισμων που πλεον εχουν παρακμασει. Πανε ολες οι δοξες, ολα τα μεγαλεια. Παει η μικρη ασχημη παπια που προσμενε να γινει Κυκνος. Παει η εφηβη Μαρια-Ηλεκτρα που ερωτευοταν καθετι και καθε εναν. Οι Μαγιας μεγαλουργησαν, προσφεραν στο αμοιρο κορμι μου ενα ενδοξο, ευτυχισμενο παρελθον. Βολτες με τον παππου Αλεξη [ποσο μου λειπει ο παππους που δεν προλαβα να γνωρισω και που τον νιωθω τοσο μεσα μου σαν ολοι μου λενε οτι του μοιαζω. . . ποσο μου λειπει. . . ητανε ο πρωτος μου "ερωτας εξαλλου εκει γυρω στα εξι μου. . οταν τον πηρανε τα λευκα αλογα μακρια μου. .], εκδρομες στο χωριο με τη γιαγια και τον παππου Κωστα--κολυμπουσαμε στην αφιλοξενη θαλασσα με τις μεδουσες κι υστερα καταληγαμε σε ξεροχωραφα τρωγοντας ενα βαζακι ελιες γιατι απο την αδημονια ειχαμε ξεχασει το φαγητο σπιτι. Μια σβουρα με καστανοκοκκινες μπουκλες και σοβαρο μουτρακι. Κι υστερα καπως, καποτε οι φυλες περιπλεχτηκαν Στον εμφυλιο... Το κορμι μου μαρτυραει τα κατακαθια της αλλοτινης ευημεριας.

Στον γραφειο του Τρατελλη ξαναζω εκεινα τα χρονια. Ολοκληρος ο πεθαμενος πλεον για παντα πολιτισμος των Μαγιας αναβιωνει επωδυνα στη μνημη μου. Στη μνημη των κυτταρων μου. Τα επομενα δυο ραντεβου μας στη σειρα αναβαλλονται. Αλλα επειτα σκεφτηκα: και τι εγινε? Σαμπως θ' αλλαξει κατι? Ισως ειναι καλυτερα ετσι... Ο Τρατελλης δεν ειναι κανεις μαγος να αναστησει τον αρχαιγονο πολιτισμο... Δεν ειναι θαυματοποιος να με κανει κυκνο... Δεν ειναι καν η Καλη Νονα μου ν' ακουσει το μοιρολοι της Φωκιας...

Φοβαμαι τη μερα που οι φιλοι θα κοιτανε ο καθενας την παρτη του και τη ζωη του και την οικογενεια του και τα λεφτα του και το μελλον του...

Γεννιομαστε μονοι... Λιωνουμε αβοηθητα μονοι... Και στο μεταξυ μεσα απο χιλιαδες γνωριμιες ή σχεσεις αντιλαμβανομαστε οτι τελικα: Και μονοι ζουμε.

Αρχιζω να σκεφτομαι το μελλον. Το αυριο. Το αν ξερω τι ειναι αυτο που θελω. Η ευτυχια του ερωτα κηδευεται στην πρωτη μου αγαπη. Ο σιωπηλος παππους Αλεξης με τα μελαγχολικα ματια που δεν γελουσε ποτε. Θυμαμαι να με εχει αγκαλια. Θυμαμαι να τον αποζητω. Θυμαμαι το αγγιγμα του. Ποσο μου λειπει και ποσο θα τον ηθελα τωρα κοντα μου. Πηρα αυτη τη λυπη των ματιων του. Ουτε το χρωμα, μητε το σχημα. Μοναχα αυτη τη λυπη που γλυκαινει στις χαρες. Μ' εκανε να γελαω ο παππους μου. Μ' επιανε απο το χερι και μου αγοραζε καραμελες. Κι επειτα ο Φελιξ με το κλειστο δωματιο και τα διαβασματα του. Η φωτογραφια που ειδα κολλημενη στη ντουλαπα οταν ημουνα δεκα χρονων. Τα κοροιδεματα για το τρυφερο αγκαλιασμα με το κοριτσι και η οργη του θειου και η εξαφανιση της φωτογραφιας. Αυτη η οργη ειναι απο το αλλο αιμα. Οχι του παππου Αλεξη. Εκεινος ειχε την ηρεμια των βουνων στα χειλη του. Κι ομως μια του λεξη εφτανε να σε κανει κομματια... λενε. Μεσα μου στοιβαγμενες οι αγαπες για αυτους τους δυο. Μεσα μου η μειλιχια Μαρια και η θυελλωδης Ηλεκτρα που νομιζει μπορει να προσπερασει τα παντα. Η Ηλεκτρα που μανιαζει και στην οργη της απανω μπορει και να ξεσκιζε τις σαρκες του ιδιου της του γιου. Κι επειτα ο Πατερας. Το μαυρο παπουτσι που μεσα του φωλιασα σαν ποδι. Τετοια η λατρεια μου για τον μονο αγαπημενο που μ' απομεινε ζωντανος... Every woman adores a Fascist...
Ειμαι τοσο τρομαγμενη και τοσο μπερδεμενη. Μπορω να τα καταφερω? Θελω να παω παρακατω. Θελω να τελειωνει ολο αυτο.
Θελω να βρω το σπιτι μου επιτελους.
Που βρισκεται κρυμμενο??
Κουραστηκα. Κουραστηκα.
Κ Ο Υ Ρ Α Σ Τ Η Κ Α

ενα παιδικο τραγουδακι

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

... για σενα που σ' εχω κομματι μου
... για σενα που ειμαι λιγο απο σενα
... για σενα που κοροιδευτικα σ' ελεγα "μαμα" μου κι ομως... εισαι η δευτερη μητερα μου.. αν η μητερα ειναι εκεινη που σε μαθαινει ν' αγαπας, να μοιριζεις την ανοιξη σε καθε λουλουδι, να κυνηγας πεταλουδες οχι με φονικες αποχες αλλα με τα γυμνα σου χερια...
... για σενα που προχωρας τοσο γενναια και τοσο πεισματαρικα στο αυριο που με κανεις να σηκωνομαι στα ποδια μου ξανα και ξανα και ξανα και ξανα...
... για σενα που σταθηκες τοσο στο πλαι μου... οσο κανεις αλλος... εσενα που δεν μ' αγκαλιασες στο αεροπλανο απο Χανια και με κατσαδιαζεις γιατι με βλεπεις να βουταω στο κενο και θυμωνεις...
... για σενα που κοντα σου νιωθω τοσο δυνατη και μακρια σου τοσο αδυναμη
... για σενα που με αναστησες απο τη ναρκη της θλιψης και μ' εντυσες με χρωματα και ουρανια τοξα
... για σενα που μου δειξες πλευρες αυτου του κοσμου που δεν ειχα ιδεα πως υπηρχανε
... για σενα που εκανες σχεδια να πορευτουμε μαζι στο αυριο, μα εγω τα γκρεμισα απερισκεπτα
... για σενα που δεχτηκες ολα τα ασχημα προσωπα του εαυτου μου
... για σενα που δεν θα σ' εχω διπλα μου τοσο συντομα οσο ηλπιζα... ισως και ποτε πια...
... για σενα που πρεπει να ξεπερασω και να μαθω να ζω χωρις εσενα απο δω και περα
... για σενα που δεν ξερω αν το μελλον θα μας εχει κοντα
... για σενα που μ' αγαπησες οσο κανεις αλλος παρολη την σκληροτητα σου
... για σενα που μου λειπεις οσο θα μου ελειπε ενα κομματι της καρδιας και της ψυχης μου αν χειρουργικα μου το αφαιρουσανε
... για σενα που θα σε ηθελα εγωιστικα εδω να εισαι στο πλευρο μου τωρα που σε χρειαζομαι
... μα μεγαλωσα και δεν ειμαι παιδι σου και πρεπει να μαθω να στεκομαι στα δικα μου ποδια... σ' αυτα τα αδυναμα, σκελετωμενα ποδια...

... για σενα ματια μου που τα ματια μου φτιαχνουνε θαλασσες στο διαβα τους...
.. χαιρομαι για σενα.. αληθεια το λεω... μα και λυπαμαι και σε θελω εδω... φοβαμαι τη μοναξια και μοναχα κοντα σου δεν νιωθω μονη...
... κανενας εραστης δεν μου δοθηκε...
... κανενα κορμι δεν με αγαπησε
... κανενας φιλος δεν με πηρε απο το χερι με το ζορι εστω να με συνεφερει οταν επεφτα σε κωμα
... εσυ... μοναχα εσυ...
... και τωρα πρεπει να σταθω εναντια σε ολα...
... και πρεπει να μαθω να υπαρχω και να κανω σχεδια διχως το χερακι σου μεσα εκει να μου στεκεται
... ποναω πολυ ψυχουλα μου
... ποναω για σενα και φοβαμαι και χαιρομαι ανταμα οτι πλεον εσυ βρηκες το δρομο σου... και πρεπει να κανω το ιδιο
... μοναξια.. πολυ μοναξια χωρις εσενα
... ενα φιλι και συγγνωμη που σε θελω εδω.... συγγνωμη που η χαρα μου για σενα μαραινεται απο την εγωβορα θλιψη μου...

αχ... ψυχη μου... ψυχη μου....

I am Lost so I am Cruel

[the only true] Love of my Life

Aşk ile büyüyorum.....

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Beni yak kendini yak her şeyi yak
Bir kıvılcım yeter ben hazırım bak
Ister öp yoksa istersen öldür
Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk
Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk

Seni içime çektim bir nefeste
Yüreğim tutuklu göğsüm kafeste
Yanacağz ikimiz de ateşte
Bir kıvılcım yeter ben hazırım bak
Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk

Allah’ım allahim
Ateşlere yürüyorum
Allah’ım acı ile
Aşk ile büyüyorum

Beni yor hasretinle sevginle yor
Sevgisizlik ayrılıktan daha zor
Dilediğin kadar acıt canımı
Yokluğun da varlığın da yetmiyor
Yokluğun da varlığın da yetmiyor

Καψε εμένα, τον εαυτό σου,κάψτα όλα Μια σπίθα φτάνει, κοίτα είμαι έτοιμος
Αν θέλεις φίλα ή αλλιώς αν θές σκότωσε
Πρέπει να πεθάνει για τον έρωτα τότε

Σε τράβηξα μέσα μου με μια ανάσα Η καρδιά μου είναι φυλακισμένη, στο στήθος μου σε κλουβί Θα καούμε και οι δυο μας στην φωτιά Μια σπίθα φτάνει, κοίτα είμαι έτοιμος

Θεε μου θεέ μου Περπατώ στις φωτιές Θεέ μου με πίκρα Με έρωτα μεγαλώνω

Κούρασέ με με την νοσταλγία σου , κούρασέ με με την αγάπη σου Το να είσαι χωρίς αγάπη είναι πιο δύσκολο από τον χωρισμό

Κάνε την ψυχή μου να πονέσει όσο θέλεις Και η απουσία σου και η υπαρξή σου δεν φτάνει

Murió la Verdad

Τι ψαχνουμε να βρουμε... Ηδη απο το 1810 ο Francisco Goya το εχει αποκαλυψει...

Η Αληθεια εχει πεθανει

C'est tellement mystérieux, le pays des larmes...

Αν ήτανε το έδαφος σου πρόσφορο

θα σού ’φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο

με δώδεκα διαδρόμους, δώδεκα τρόμους

με βύσματα κι εντάσεις φορητές

με πείσματα κι αεροπειρατές

Αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση

θα σού ’φερνα δισκάκια για ακρόαση

στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου

κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός

και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα, όνειρα, φλόγες μακρινές μου

του φευγιού μου όνειρα κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι

σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι

απ’ τ’ άσπρο σου το χιόνι δίχως σεντόνι

στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή

κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

Όνειρα, όνειρα, φλόγες μακρινές μου

του φευγιού μου όνειρα κι άγνωστες φωνές μου

--ειμαι τοσο κουρασμενη... ειμαι τοσο μονη... δεν θελω να δω, ουτε να μιλησω, ουτε να ακουω, ουτε να κοιταζω, ουτε να νιωθω... ειμαι τοσο μα τοσο κουρασμενη..

Come On Over (Turn Me On)--Isobel Campbell And Mark Lanegan

Like a thief

Crawling through the night

Like a drunk

Brawling in a fight

How she gonna know what is

Right from wrong

Come on over, turn me on

Sunday best

You're my favourite suit

You make the team

You're no substitute

I know baby

I'm your

Favourite son, listen up babe

Come on over, turn me on

Is it any wonder

Is it any wonder

I lay awake all night

Is it any wonder

On a Sunday soon

I see the light

Tell me baby

Tell me pretty lies

See the spider

Been out catching flies

Will you leave me I know it

Won't be long before you

Come on over, turn me on

Is it any wonder

Is it any wonder

I lay awake all night

Is it any wonder

On a Sunday soon

I see the light

Like a blind man

Driving at the wheel

Like a hound dog

Scratching out a meal

You and I both know it

You belong

Come on over, turn me on

. . . γιατι σε εχω μεσα μου ακομα?? δεν το ξερεις και σεν σε νοιαζει και πλαθω πααμυθια

ενω το ξερω πως ειναι ολα μεσα στο κεφαλι μου... εγω σε δημιουργησα... εγω... βγες λοιπον απο το κεφαλι μου εξω!

θελω να σε δω

θελω να σε δω μικρα μου μελανα χειλη χαμενα στην αναμνηση του τριημερου

θελω να σε αγγιξω εστω και για λιγο

θελω να γινει ενα θαυμα

θελω να γινει ενα θαυμα και να νιωσεις κατι για μενα

Θελω να γινει ενα θαυμα και να μ' αναζητησεις

Ενα θαυμα ζηταω και δεν ξερω αν ειναι αυτο εισαι εσυ

Μια σου λεξη και με κανει τοσο ευτυχισμενη

Δεν σε νοιαζω

Δεν εισαι τιποτα παραπανω απο ενα περαστικο ονειρο που μεγενθυνω

Πως κολλησε ο νους μου ετσι

Το ξερω θα περασει...

Ο ερωτας σε οδηγει στην γελοιοτητα και την ταπεινωση και τον πονο

Ακομα κι ενας ερωτας που ειναι πλασματικος

Μπορει να ειναι πλασματικος, μα δεν γινεται να γινουμε για λιγο κινηματογραφικοι ηρωες και συ να σταματησεις ολα τα εμποδια, ολα τα πριν σου και να σκασεις μυτη στην πορτα μου μεσα στην παρορμηση?

Ποσο απελπισμενη ειμαι για αγαπη... Ειναι λυπηρο.. Θα μπορουσα να σκορπισω την Υπαρξη μου στα περατα για την αγαπη..

Να γινω κομματια το καθενα χωριστα να σε αγκαλιαζει..

Εσυ ομως εισαι σε αλλες αγκαλιες και πρεπει να παω παρακατω

Να σταματησω αυτα τα ονειρα που σε φερνουν κοντα μου και μ' αγγιζεις και με φερνεις στα ορια του οργασμου...για πρωτη φορα...

Θελω τα χειλη σου και τα χερια σου και θελω να εισαι ενα αληθινο πλασμα

Εσυ σιωπας

Δεν σε νοιαζω

Ποτε δεν σε νοιαξα

Ποτε δεν περασα πανω απο πεντα λεπτα απο το νου σου

ειμαι αρκετη να μ' αγαπησουν και μενα μια μερα ως την ακρη του ουρανου??

OUR OWN GUERNICA

Λυπη και Θλιψη και Οργη και Δακρυα...

Πολλα δακρυα για ολα αυτα που συμβαινουν... Αδιεξοδο απο παντου... Εκμεταλλευση και Ψηφοθηρια... Δολοφονοι που κυκλοφορουν ελευθεροι... Καταστροφεις που κυκλοφορουν ελευθεροι...

Κι επειτα ολοι εμεις...

Εμεις που καιγονται τα μαγαζια και τα αμαξια μας... Εμεις που καιγεται η χωρα μας... Η ομορφη Πολη μας... Εμεις που παμε στην πορεια με σκοπο να ακουστουμε, αλλα δεν ακουγομαστε... Ακουγονται μοναχα οι βανδαλοι, ασχετοι με την πορεια, που σπανε και κλεβουν και δεν τους σταματαει επιδεικτικα κανεις...

Δεν εχω να πω τιποτα αλλο...
 
προσθηκη: συμφωνω απολυτα με αυτο το ποστ της αγαπημενης μπλογκερ

http://kwlogria.blogspot.com/2008/12/blog-post_11.html
[...]Ντρέπομαι για τη χώρα μου, ντρέπομαι για τη δημοκρατία, ντρέπομαι γι' αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε και είμαστε ακριβώς το αντίθετό του. Ντρέπομαι και δε γουστάρω να ασχοληθώ άλλο. Από αύριο my own little Guernica.

Shoah: Medical experiments by Nazi

Σαν σημερα: το 1946–ξεκινα στη Νυρεμβεργη--Γερμανια The Doctors' Trial, η δικη για τα εγκληματα που διεπραξαν οι Ναζι εναντιον της Ανθρωποτητας με τα πειραματα τους κατα τον Δευτερο Παγκοσμιο Πολεμο.

Προπαγανδιστικη αφισα των Ναζι οπου ωθει τη θανατωση των ατομων με ανιατες και σοβαρες παθησεις... επειδη κοστιζουν τοσα χρηματα στο κρατος.

Tο παιδι μαζι με τη μητερα λιγο πριν εκτελεστουν

Block 10--Auschwitz: το μερος οπου γινονταν τα ιατρικα πειραματα

Ο Dr Mengele

Διδυμα που χρησιμοποιουνταν σε πειραματα απο τους γιατρους των στρατοπεδων

Vera Alexander was a Jewish inmate at Auschwitz who looked after 50 sets of Romani twins:
"I remember one set of twins in particular: Guido and Ina, aged about four. One day, Mengele took them away. When they returned, they were in a terrible state: they had been sewn together, back to back, like Siamese twins. Their wounds were infected and oozing pus. They screamed day and night. Then their parents – I remember the mother's name was Stella – managed to get some morphine and they killed the children in order to end their suffering."

Εγκεφαλοςς κρατουμενου που υποβληθηκε σε ιατρικα πειραματα μεσα στο στρατοπεδο και θανατωθηκε με πνιγμο σε παγωμενα νερα.

Σημαδι στο μπρατσο κρατουμενου μετα απο εγχυση καυστικης ουσιας στο δερμα του.

Πρωην κρατουμενος που συμμετειχε σε ιατρικα πειραματα δειχνει τα σημαδια του μετα την απελευθερωση απο το στρατοπεδο συγκεντωσης.

Υποσιτισμενοι και γυμνοι κρατουμενοι λιγο μετα την απελευθερωση στο στρατοπεδο

Ο πατερας της ιδεας των Concentration Camp: Theodor Eicke.

7 στις 10 γυναικες πεθαναν στο Ravensbuerk

50.000 πεθαναν στο Buchenwald

οι μεν...

και οι δε

ο Πριμο Λεβι στο βιβλιο που εγραψε μετα την απελευθερωση του απο το Auschwitz,

"Εαν αυτο ειναι ο ανθρωπος", λεει οτι πολλοι σκεφτηκανε την αυτοκτονια πριν και μετα το Λαγκερ, αλλα οχι μεσα στο Λαγκερ... επειδη η σκεψη της αυτοκτονιας προυποθετει ανθρωπο ελευθερο... ωστοσο καποιοι το πραξανε μεσα στο Camp κι αυτοι ισως ητανε απο τους λιγους που δεν αιχμαλωτιστηκαν ποτε ουσιαστικα...

... στο ιδιο βιβλιο του Λεβι λεει για τη φραση που λεγανε οι Εβραιοι μεταξυ τους στο στρατοπεδο συγκεντωσης: "Του χρονου στο σπιτι... στο σπιτι απο την Καμιναδα!"... πικρη παρωδια της ευχης που συνηθιζαν να ανταλλασσουν οι Εβραιοι απο αιωνες: "Του χρονου στην Ιερουσαλημ".

Κλεινουμε με μια φωτο λιγο μετα την απελευθερωση... Μια νοτα ελπιδας... Η ζωη συνεχιζεται...

Μα η μνημη δεν πρεπει να σβησει ποτε!

Oχι για λογους "μισους", μα για λογους "διδαχης"...

Εξαλλου ο αποδεκατισμος τοσων ψυχων

ηταν εγκλημα ολοκληρης της Ανθρωποτητας

εναντιον της ιδιας της Ανθρωποτητας....

i am a goo goo doll

They painted up your secrets

With the lies they told to you

And the least they ever gave you

Was the most you ever knew

And I wonder where these dreams go

When the world gets in your way

What's the point in all this screaming

No one's listening anyway

Your voice is small and fading

And you hide in here unknown

And your mother loves your father

'Cause she's got nowhere to go

And she wonders where these dreams go

'Cause the world got in her way

What's the point in ever trying

Nothing's changing anyway

They press their lips against you

And you love the lies they say

And I tried so hard to reach you

But you're falling anyway

And you know

I see right through you

When the world gets in your way

What's the point in all this screamin'

You're not listening anyway

Oneironaut

IT TURNS OUT WANTING SOMETHING DOESN'T MAKE IT REAL

Again--Archive

You're tearing me apart

Crushing me inside

You used to lift me up

Now you get me down

If I

Was to walk away

From you my love

Could I laugh again ?

If I Walk away from you

And leave my love

Could I laugh again ?

Again, again...

You're killing me again

Am I still in your head ?

You used to light me up

Now you shut me down

If I

Was to walk away

From you my love

Could I laugh again ?

If I

Walk away from you

And leave my love

Could I laugh again ?

I'm losing you again

Like eating me inside

I used to lift you up

Now I get you down

Without your love

You're tearing me apart

With you close by

You're crushing me inside

Without your love

You're tearing me apart

Without your love

I'm dazed in madness

Can't lose this sadness

I can't lose this sadness

Can't lose this sadness

You're tearing me apart

Crushing me inside

Without your love(you used to lift me up)

You're crushing me inside(now you get me down)

With you close by

I'm dazed in madness

Can't lose this sadness

It's riping me apart

It's tearing me apart

It's tearing me apart

I don't know why

It's riping me apart

It's tearing me apart

It's tearing me apart

I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why

Without your love

Without your love

Without your love
Without your love
It's tearing me apart

--σε οσους αγαπω και μ' αγαπουν. .

Σαλια, μισολογα και τρυπιοι στιχοι

Καθε ταξιδι

Εκκρισεις σπαταλες

Ιδρωτας κι αιμα

Ιχνογραφιες τραγικες

Πανω σε πλατες αφιλοξενες

Ανθρωποφαγων λεωφορων

~

Σκυβω το κεφαλι

Μια μια τις ξανακολουθω

Οχι γιατι μπορει να με ζεστανει

Ενα δωματιο

Μα να, σα φτανω καπου

Εκεινη μονο τη στιγμη

Θαρρω πως κρυβομαι

Στο ιδρυμα οι ανασες δονουν

Το ησυχο σαπιο αερα

Οι βολτες στους φραχτες σταματουν

Κανεις δεν θυμαται τι υπαρχει πιο περα

Οι εγκλειστοι ηρωες το ξερουν καλα

Κι οι μαυροι αιωνες το ξερουν

Ποναει παντα η πρωτη φορα

Ποναει παντα η πρωτη φορα

Μα καμια φορα

Ποναει για παντα για παντα για παντα

--Γ. Αγγελακας

Hands around my Throat

ειναι περιεργο το αισθημα της θλιψης. ξεκιναει σαν ενα απλο κρυωμα. υπουλα. υποκλινικα. μια μικρη αδιαθεσια. λιγο πεσμενη διαθεση."οχι παλι δεν θα ρθω για καφε. δεν ξερω μωρε. δεν ειμαι στα κεφια μου". αυτη η φραση φτανει να επαναλαμβανεται σχεδον καθε μερα.

μια

δυο

τρεις

δεκατρεις

εικοσιτρεις

εκατο

χιλιες φορες...
Ωσπου το τηλεφωνο παυει να χτυπαει. Οι φιλοι χανονται στις καθημερινοτητες τους. Κι εσυ μενεις να αναρωτιεσαι που πηγαν ολοι. Γιατι σ' εγκατελειψαν.

"Πως μπορεσαν να με αφησουν μονη?", ρωτας και ξαναρωτας και κλαις. Αρχικα κλαις για κεινους που δεν σου μιλουν πια. Που σε ξεχασαν. Που δεν νοιαζονται. Κι ειναι ξαφνικα σαν κανεις να μην νοιαζεται. Κι αν ουτε ενας σ' αυτον τον σκατο-τοπο δεν νοιαζεται τι κανεις. αν ζεις ή αν πεθανες. αν εισαι ή δεν εισαι καλα. τοτε ειναι σαν να μην υπαρχεις.

σιγα σιγα η μορφη σου αχνιζει. λιωνει κατω απο την φονισσα αχτιδα του ηλιου. εισαι χιονι και εισαι ανημπορη.δεν εχεις επιλογη. εχει κρυο. κρυωνεις αφορητα. σκεπαζεσαι με κουβερτες, μαλλινα, βαμβακερα... τιποτα. εσυ η ιδια εισαι η πηγη του κρυου. παντου ολα ειναι λευκα. παντου ολα ειναι επιπεδα.

εισαι τυφλη.

ή σχεδον τυφλη.

τυφλωμενη απο μια απεραντη τυφλοτητα.

δεν ξερεις πια γιατι κλαις. δεν ειναι απο πονο. δεν ειναι απο συναισθηματα. εισαι κενη. δεν αισθανεσαι καμια αγκαλια και κανενα νυστερι. καμια φωτια και κανεναν παγο. κλαις απο φοβο. απο αγωνια. απο αδυναμια. κι ολα τα ερωτηματα του κοσμου σκανε μεσα στο κεφαλι σου. ενα μανιταρι πυρηνικης εκρηξης ο εγκεφαλος σου. δεν βλεπεις καθαρα μεσα απο τους καπνους.

εισαι τυφλη.

κουραζεσαιαπο τις εναλλαγες της διαθεσης. εκει που εισαι μια χαρα. εκει που το μελλον φανταζει πολυαπειρο, ενα ανεπαισθητο κλακ μεσα σου τα χαλαει ολα. ο πυργος απο τουβλακια Lego σωριαζεται στα ποδια σου επειδη ενα μοναχα τουβλακι μετακινηθηκε λιγα εκατοστα απο τη θεση του.

μια μερα το ιδιο ξαφνικα τα μαυρα συννεφα τραβιουνται στο πλαι και ξαναντικρυζεις την πολυχρωμη ομορφια της ζωης. ειναι μια γλύκια κουβεντα, ενα τυχαιο χαμογελο στο δρομο. ειναι ενας Πριγκιπας που δεν περιμενες. ειναι ενα κλικ ετσι χωρις λογο. η ασπριλα σπαει. οι καπνοι καταλαγιαζουν. θωρεις τα τουβλακια της Lego και απλωνεις τα χερια να ξαναχτισεις τον πυργο σου.εισαι παλι δυνατη.

ολα αποκτουν παλι νοημα....

*

μοναχα που αυτα τα σκαμπανεβασματα με κουρασαν. τα ιδια λαθη να επαναλαμβανω ξανα και ξανα. οι φιλοι που τραβανε το δρομο τους κι εγω δεν ακολουθω. η κουραση που με πεταλωνει στο κρεββατι. ο Πριγκιπας που δεν ειναι στο δικο μου παραμυθι, μα σ' εκεινο της Χιονατης ή της Σταχτοπουτας. η δυναμη του αγερα και η ανημπορια της γης εναλλασσομενα. . .

*

μεσα στα νοσοκομεια τεσσερα χρονια ενα πραγμα καταλαβα καλα.

η αγαπη ειναι το ισχυροτερο φαρμακο που γιατρευει καθε αρρωστια.

γεννηθηκαμε για ν' αγαπαμε.

γεννηθηκαμε για ν' αγαπαμε

 

Back down

And touch

The door is shut

In the end

You're just too close

There's no-one here

There's no-one there

I still can't tell

Try this

And you might find

I'm in your face

I see your face

The air is cold

I'm still on hold

I still can't tell

What's been said

Your Hands around my Throat

Ask me to let go

Your Hands around my Throat

Your Hands around my Throat

Solitude Sometimes Is--Manic Street Preachers

Παραμυθι: Το Ασχημοπαπο

Στον αληθινο κοσμο των αδελφων Grimm τα παραμυθια δεν τελειωναν με το ηθικο διδαγμα του Αισωπου. Βεβαια και κει στο τελος το Καλο δικαιωνοταν, επιβραβευοταν και το Κακο τιμωρουνταν παραδειγματικα. Αν το παιξουμε λιγο πιο τολμηροι απο τους ανεραστους Jacob και Wilhelm παραφραζοντας το κλασσικο εικονογραφημενο "Το ασχημοπαπο"... η ιστορια θα μπορουσε να παει καπως ετσι:

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν μια μαμα Παπια και ειχε πεντα παπακια. Τα τεσσερα ομορφα, ζουμπουρλουδικα, με μεταξενια φτερα και γλυκεια φατσουλα. Το πεμπτο αντιθετα με τα γριζα, ταλαιπωρα φτερακια του και το κατσουφικο βλεμμα δεν εμοιαζε σε τιποτα την ομορφια των αδερφων του. Στο σχολειο ολα τα αλλα παπακια το κοροιδευαν. Το ελεγαν "χοντρο" και "ασολουπωτο". Εκεινο το δυστυχο διαβαζε πολυ με μοναδικο φαρο ελπιδας τη σκεψη: "θα σας δειξω εγω... μια μερα θα φτασω πολυ ψηλα και σεις θα ειστε κομμωτριες και γκαραζιερηδες... Και θα χω φτιαξει μια αξιοζηλευτη οικογενεια...Και ολοι θα θελουν να ειναι εγω". Ετσι την περνουσε το ασχημοπαπο. Μελετωντας, λυνοντας ασκησεις, αναζητωντας σε καθε αξιολογο, μεγαλυτερο αντρα εναν πατερα που οχι απλως θα το αγαπουσε οπως ενας πατερας οφειλει να αγαπαει το παιδι του, αλλα να το ερωτευτει, να το θαυμασει, να το λατρεψει οπως ενας πατερας μονο μπορει να λατρεψει μια κορη. Τις φορες που ο πονος το πνιγε πηγαινε στην βιβλιοθηκη της Παπιουπολης. Αναμεσα στις φανταστικες σελιδες ξεχνιοταν. Μεταμφιεζοταν σε μια αιθερια πορνη, σε μια στοργικη μητερα, σ' εναν βαναυσο αδερφο, σ' ενα παιδι καταδικασμενο να πεθανει απο φυματιωση στις αρχες του εικοστου αιωνα καπου στη Ρωσια. Δεν ηταν πλεον το ασχημοπαπο που ολοι περιγελουσαν. Ηταν ηρωας της φαντασιας θνητων θεων. Μετα βυθιστηκε σε ταινιες, σε τραγουδια, σε σκιτσα απλα αφηνοντας το χρονο να κυλισει. Προσπαθησε να αποτιναξει το αισθημα μειονεξιας. Προσπαθησε να κανει τη μαμα και τα δερφια του περηφανα. Κοιταζοταν καθε πρωι στον καθρεφτη."Θα γινω κυκνος... Θα γινω κυκνος... Υπομονη".Τα χρονια ηρθαν κι εφυγαν. Ωσπου το ασχημοπαπο συνειδητοποιησε πως απλως τα γκριζα φτερακια του μεγαλωσαν σε στεγνα, μεγαλα, γκριζα φτερα, η μουσουδα του δεν αλλαξε το κατσουφιασμενο της σχημα, κανενας ερωτας και κανενας πολεμος δεν ηρθε. Καμια επιτυχια τοσο μεγαλη που να φτασουν οι παλιοι κατηγοροι του να το θαυμαζουν. Το Ασχημοπαπο μας παρεμεινε ενα Ενηλικο Ασχημοπαπο παρολες τις προβλεψεις για κατι μεγαλο ή καλυτερο. Στα ματια του καθρεφτη του το γκρι και η θλιψη δεν εφυγαν ποτε.

--i wear my blues lately. . . Θελω επιτελους να τελειωνω, να φυγω, να κανω αυτα που στ' αληθεια ονειρευτηκα για μενα σαν ημουνα παιδι, θελω την αγαπη που θα μ' αγκαλιασει χωρις αρχη και τελος... Αχ. . . Θελω τοσα πολλα... Και δεν εχω υπομονη... Οχι, δεν εχω. .

Για ενα κοριτσι με ματια σκοτεινα

. . . σ' ακουω πισω απο τα καλωδια να πονας . . . ζηλευω λιγο ξερεις την ομορφια αυτου του πονου . . . αθανατοι νιωθουμε σαν ειμαστε παιδια κι οταν μεγαλωσουμε μοναχα τις ωρες του μεγαλου ερωτα . . . υπαρχει ομως στ' αληθεια ο ερωτας ή ειναι μοναχα μια οφθαλμαπατη? καθρεφτισμα της φαντασιας μας που πλαθει το ετερο πλασμα σαν να 'τανε πηλος οπως εμεις ποθουμε . . . να μας ταιριαζει σαν κλειδαρια . . . μα οταν γινουμε κλειδια δεν χωραμε και δεν ταιριαζουμε . . . ματαια πληγωνουμε τις γωνιες μας μπας και χωρεσουμε . . . μπας και ταιριαξουμε και ξεκλειδωθουμε επιτελους ερχομενοι αντιμετωποι με την πληρη ελευθερια . . . μια μορφη αθανασιας τοσο διαφορετικη απο την παιδικη κι ομως τοσο ομοια . . . πιανουμε το αλλο πλασμα και λυσσασμενα το βαζουμε μεσα μας για να το γεννησουμε μια και δυο και τρεις και απειρες φορες . . . αυτο το συναισθημα ειναι που μας ωθει να πιστευουμε οτι η αγαπη μας ανεβαζει στους ουρανους . . . I' m so sad on my own . . . Ειπε μια μερα Εκεινος: Θ' ακουμε αυτο το τραγουδι σ' ενα μπαρ στην ακρη του Κοσμου, κι επειτα απο αυτο ολοκληρος ο Κοσμος θα καταστραφει . . . Ομορφα λογια που εσπρωξαν Εκεινη να ερωτευτει . . . Και μοναχα Εκεινη, η Ροζαλια, ξερει ποσο της στοιχισε να ονειρευτει . . . Σε μενα δεν ειπε τιποτα το ποιητικο Εκεινος . . . γιατι η καρδια του ειναι ακομα φωλιασμενη σε περασμενες αγαπες . . . Μα δεν ειχε σημασια αυτο . . . Εκεινη, η Μαρια-Ηλεκτρα, εχασε τον ελεγχο της λογικης της και σπαει τις ιδιες της τις φλεβες απο οργη . . . στην πραγματικοτητα απο φοβο . . . "Αραγε ειμαι αρκετη για να μ' αγαπησουν καποτε κι εμενα ως την ακρη του Ουρανου?", ρωταει η Ροζαλια και τρομαζει μην της απαντησουν . . . Ρωταει η Μαρια-Ηλεκτρα και τρεμει μην ειναι απ' αυτους που γεννηθηκαν για να ζουν μονοι . . . Και γι αυτο αγκιστρωνεται απο το καλεσμα καθενος περαστικου αγαπημενου μηπως και ξεφυγει της καταρας . . . Φοβαται η Μαρια-Ηλεκτρα μηπως ειναι το Τρελο Κοριτσι που τραγουδα . . . . Τα αστερια χορευουν σε μπλε και κοκκινο και το αυταρχικο μαυρο καλπαζει μεσα . . . Φανταστηκα πως θα γυρνουσες ετσι οπως ειπες, αλλα μεγαλωνω και ξεχνω τη μορφη σου . . . Θα επρεπε να εχω αγαπησει μια αστραπη . . . Τουλαχιστον οταν ξαναρχεται η ανοιξη ξαναβρυχονται . . . Τερμα της ανοιξης σε ειδα και νομιζω πια πως εγω σε δημιουργησα μεσα στο κεφαλι μου . . . Τουλαχιστον εσυ Ροζαλια, γλυκια μου Ροζα, εζησες αυτο το κατι της εκρηξης που σε τιναζει στα συννεφα . . . Περπατησες αναμεσα τους . . . Τωρα κρυωνεις που δεν εχεις τα χερια Εκεινου . . . Σε σφιγγει η λυπη . . . Και η λυπη ειναι σαν τον ιστο της αραχνης και σαν πεσεις μεσα νομιζεις δεν θα βγεις ποτε . . . Παραδιπλα σου κολλημενο βρισκεται το κορμι μου και γω Ροζαλια δεν ειχα στο πλευρο μου παρα μονο ενα πουκαμισο αδειανο . . . Οσο κι αν το αγκαλιαζω απομενει κουφιο και δεν μου αντιγυριζει την αγκαλια . . . Το φαντασμα του κοιμαται πανω σε ξενα χειλη και δεν υποψιαζεται καν τα δεσμα μου . . . Σε λιγο η λαιμαργη Αραχνη θα φανει Ροζαλια και ξερεις κατι? Ειμαστε η πιο μεγαλη μας εκπληξη . . . Ισως αν σε τραβηξω κι αν με τραβηξεις απο τουτο τον ιστο να σωθουμε . . . Να σωσω εγω εσενα κι εσυ εμενα . . . Και ισως παρακατω ξανασυναντηθουμε με την αθανασια της αγαπης . . . Πολλα "ισως", μα αυτα τα "ισως" ειναι τα μονα που μας απομεινανε . . .