Hurt

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Λενος Χρηστιδης--Τα χαστουκοψαρα

"...Κλείνω. Μάτια.Ανοίγω. Μυαλό.Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις απ΄όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις. Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιρτίας σου-και με την ανοχή σου-περισσότερα λεφτά, είναι τ΄Αφεντικά. Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βοίζουν τ΄αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί. Πας στους φίλους σου, μία απ΄τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δε φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς. Πας στα μπαρ, βαριέσαι που ζεις, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σαν μαλάκας χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις και να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σαν χαζές, τι φταίνε κι αυτές ? το παίζουνε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ, πώς θα γίνει να βρεις μια γυναίκα που να μην κοιτάει σαν χαζή? ο έρωτας τι είναι ? είναι να φέρεσαι σαν χαζός, όχι να είσαι. Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές από μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά, όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα θες μια ντουζίνα προφυλακτικά. Πας σπίτι, ανάβεις τηλεόραση, διάφοροι απίστευτοι μαλάκες σου πετάν την άποψή τους, σου λένε τι να κάνεις, πώς να γελάς, πώς να περνάς, πώς να γαμάς, κάτι τενεκέδες, αν είναι δυνατόν, είναι σαν ψεύτικοι, σαν εφιάλτης, είναι γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας, μέσα μας, κάτω μας, τους πατάμε. Έι, εσύ, κολλητέ, με το ωραίο κοστούμι και το αφασία στυλ, καλά, είσαι κι ο πρώτος, γαμώ τα άτομα, πώρωση, πάουερ, γουάου, όλο ρωτάς, όλο ρωτάς, να ρωτήσω κι εγώ μια στιγμή ? Πόσο κάνεις ? Ο αδερφός σου δουλεύει στην τράπεζα, έχει γκόμενα, θα παντρετούνε, θα κάνουν παιδιά, θα κάνουν σκυλιά, θα κάνουν βίντεο,και σπίτι, και κινητά, και αυτοκίνητα, να κάνουν, να κάνουν, να κάνουν, ό,τι θέλουν, ν ακάνουν και άκρη να περάσω, δεν μπορώ εδώ, πνίγομαι, και πού να πας που να μην είναι έτσι, αφού παντού είναι έτσι : αφεντικά, αντιβηχικά, μπάτσοι, δάσκαλοι, γονείς, τηλεόραση, μαλάκες με μικρόφωνα, "Τι έχετε να δηλώσετε?", "Δηλώσε μας κάτι?", "Κάντε μας μια δήλωση", "Τι θα μας δηλώσετε?", έχω να δηλώσω ότι σας βαρέθηκα, δεν πάει άλλο, από δω κι μπρος θα ΄χετε να κάνετε μαζί μου, προσέχτε, μιλάω σοβαρά, θα κάνω ντου και θα ψάχνεστε κι άντε μετάνα τρέχουν οι μπάτσοι να με βρούν, μες στη δυστυχία τους κι αυτοί, μηδέν προοπτική, μηδέν ηθικό,μολότοφ στη μάπα τους, τις πετάνε πίσω, τι να κάνουν δηλαδή? όλοι μια παρέα είμαστε. Και να πέθαινε αύριο κανα δυο δισεκατομμύρια κόσμος, μπορεί και να μη μ΄ένοιζε, μπορεί και να μ΄ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δε θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε έχω πεθάνει, οπότε τι έχω να χάσω ? Τα μπαρ τα συνοικιακά με τα ποτά από αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα ? "Πρέπει να συνοδεύεστε", τι λε΄,ρε ? εγώ είμαι μόνος μου, δε θέλω συνοδείες, δε θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω ότι μ΄αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, απίστευτη λέξη και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις, όμως είσαι εκεί? υπάρχεις? αν είσαι, θα σε βρω, εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θα΄μαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά.Και μετά ξύπνησα, μέσα στον ύπνο μου.Δεν υπάρχουν όνειρα. Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, και στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού, μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε, δηλάδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω? θα βρω και θα δείτε, μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας. Κρατάτε γερά. Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ."

Rewind: [1993-2008]

Προσαγωγες, ξυλο, βρισιες και αιμα. Πολυ αιμα. Ζωες που χανονται και δεν σημαινουν τιποτα περα απο ευκαιρια για αλληλοκατηγοριες και γκετο-ποιηση του καθενος απο μας. Γιατι πρεπει να ανηκουμε καπου. Γιατι αν πισευεις τη μια αποψη εισαι επισημα και με τη βουλα εχθρος της αντιθετης αποψης. Τι υπακουα που καταφερνουμνε να χωριστουμε σε μικρα, φανατισμενα στρατοπεδα. Ολα ειναι τοσο απλα στην απλοικη λογικη των ακουστικων και εντυπων μεσων.

Αυτοι που κατεβαινουν στις ποριες τα σπανε.

Αυτοι που τα σπανε ειναι εγκληματιες.

Αυτοι που φορανε στολη ειναι ανεγκεφαλα ορνια που αυθαιρετουν.

Αυτοι που ειναι υπερ του ασυλου ειναι αναρχικοι-μπαχαλαδες.

Αυτοι που πανε στα Εξαρχεια ειναι περιθωριακοι.

Αυτοι που υποστηριζουν το εν-νομο κρατος ειναι δεξιοι φασιστες.

Αυτοι που ειναι κατα της υπαρξης θεσμοθετημενης εξουσιας ειναι ονειροπολοι αριστεροι.

Ο ενας καταφερεται ενατια στον αλλο, ενω ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβει καποιος πως το στρατοπεδο μας ειναι "ενα" και ο καλυτερος τροπος να κερδισεις εναν πολεμο ειναι να διασπασεις τον αντιπαλο σε μικρα μικρα κομματια. Αυτο κανουν καποιοι που ισως δεν θελουν αλλο κοσμο στους δρομους. Που σε βολευουν στη χρυση μεσοαστικη σου μετριοτητα. Το να συλλαβεις τους λιγοστους εγκληματιες των δρομων, το να κλεισεις τους λιγοστους διεφθαρμενους εξουσιαστες στις φυλακες, το να αποδωσεις δικαιοσυνη για το θανατο καθε 15χρονου ειναι ο ευκολος και αυτονοητος δρομος. Το να μην αφησεις να ξυλοκοπηθει ο Πρυτανης και να διασφαλισεις το ασυλο, το να διωξεις ολους τους ασφαλιτες που δουλεια τους ειναι η προσαγωγη μερικων ασχετων για να φανουν στα ματια του κοσμου ειναι η προφανης λυση. Το γιατι δεν γινεται αυτο θα το καταλαβουμε πολυ μετα.

Προς το παρον δεν εχεις παρα να καθεσαι στη μεση ακουγοντας καθε βλακεια, καθε ηλιθιοτητα και καθε αναλυση του κωλου χωρις να μιλας. Γιατι στο δικο μου μυαλο τουλαχιστον ολα ειναι τοσο παιδικα απλα.

Ποιος μας επεισε πως εχουμε να χωρισουμε κατι με τους γυρω μας? Πως οσο κι αν διαφωνουμε με αποψεις και γνωμες το συμφερον Σας δεν ειναι και συμφερον Μας? Ποιος στ' αληθεια δεν βρισκει τα Εξαρχεια με την πανεμορφη αυτοσχεδια πλατεια τους τοσο ομορφα?

Oiço cair o tempo, gota a gota, e nenhuma gota que cai se ouve cair.

Μερικες φορες ζεις τη ζωη σου σε μια εντελως ξενη γλωσσα.

Που δεν την καταλαβαινεις, δεν μπορεις να τη μιλησεις, δεν μπορεις να τη νιωσεις. Κι αυτο σε κανει λιγακι τυφλο. Λιγακι κουφο. Λιγακι νεκρο. Αυτη την ορφανια μπορεις να τη μοιραστεις μοναχα μ' εκεινους που βρισκονται ακριβως εκεινο το λεπτο, ακριβως διπλα σου. Και θα κοιταζουν ακριβως προς την ιδια κατευθυνση. Θα ακουν απο ολους τους ηχους τον ηχο που εσυ διαλεξες να ακουσεις. Με ορους μαθηματικους αυτο σε κανει μοναδικα μονο. Τοσο που πλεον δεν σ' αρεσει το ιδιο φαγητο. Το ιδιο γλυκο ποτο που σ' αρεσε πριν. Τιποτα δεν μενει ορθιο μεσα σου και δεν εχεις καν φωνη για να φωναξεις. Γιατι αυτο που βγαινει απο το στομα σου δεν ειναι η φωνη που εχεις στο κεφαλι σου.

Κι ολα μπερδευονται οχι ακριβως ασχημα, ουτε ακριβως ομορφα, ουτε ακριβως τιποτα. Τα ματια σου ταξιδευουν στη φτερνα σου, η μυτη στην πλατη σου, τα χερια στο λαιμο σου και τα αυτια στους γλουτους σου. Και κοιτας τον καθρεφτη και χαιρεσαι που δεν εισαι αυτο το τερατουργημα που βλεπει ο νους σου. Μα απο την αλλη το ειδωλο δεν ειναι καθολου εσυ. Και μπερδευεσαι. Γιατι καποιος ειπε πως ετσι πρεπει να εισαι. Και ποτε δεν πρεπει να ακους το συλλογικο "Εγω", μα το συλλογικο "Εμεις". Ομως πια εισαι σιγουρος οτι "Εγω" δεν υπαρχει. Εισαι μια αλληλουχια προσωπων, τοσο διαφορετικων, τοσο τσατισμενων το ενα με το αλλο. Νομιζεις μπορεις να τα συνετισεις να παιξουν ολα μαζι στην ιδια ορχηστρα. Μα το ενα θελει να παιξει στο βιολι Μπαχ και το αλλο φερνει ενα βοτσαλο κι ενα ηχειο ν' ακουσει το κυμα. Και το τριτο αφηνει να εκπνευσουν νοτες απο την Ανατολη. Και ολα αυτα εισαι συ.

Χαμενη. Τρομαγμενος. Οπως ολοι. Εισαι ολοι. Στην κυριολεξια εισαι ολοι. Δεν ρωτας για ποιον χτυπα η καμπανα γιατι το ξερεις πως ειναι για σενα. Κι ας αισθανεσαι τοσο ζωντανα το καθε τι. Αντιλαμβανεσαι μεσα στην κατασκοτεινη μοναδικοτητα σου πως οσο συγχωνευεσαι με το Ολον τοσο ανθιζεις την μοναξια σου. Βλεπεις το περηφανο λουλουδι σου που αγαπα, μα ειναι περηφανο και δεν πιστευει καν πως καποια μερα ο μικρος του Πριγκηπας θα ερθει.

Γιατι ξερει πως ο καθε μικρος Πριγκηπας θα κανει το μεγαλο ταξιδι. Και στο τελος του ταξιδιου ο δικος σου Πριγκηπας θα γινει αστερι.

Loopa Scava ft Pelina--Up and Down

Wire to Wire--Razorlight

Ακουσα μια ιστορια αυτες τις μερες. Ητανε ενας βασιλιας που εμεινε φτωχος. Τοτε ενας μαγος εμφανιστηκε και του ειπε πως το βασιλειο του θα ξαναγεννηθει αν η κορη του ριξει τα δακρυα της στο χωμα που αλλοτε σκεπαζε τα πλουτη του. Τοτε ο βασιλιας πηρε ενα μαχαιρι και σκοτωσε την κορη του. Απο τα δακρυα του πονου της φυτρωσαν στη γη τα παλατια και οι κηποι κι ολη η παλια δοξα του βασιλια. Την ιστορια την επινοησε ενα αγορι και την ελεγε στον φιλο του. Και τοτε ο φιλος του τον ρωτησε γιατι ο βασιλιας σκοτωσε την κορη του και δεν την εβαλε απλα να καθαρισει κρεμμυδια.

El estuche--Aterciopelados

No es un mandamiento ser la diva del momento (wow)
Para que trabajar por un cuerpo escultural,
A caso deseas sentir en ti todos los ojos,
Y desencadenar silbidos al pasar...
Mira la escencia, no las apariencias (x2)
El cuerpo es sólo un estuche y los ojos la ventana,
De nuestra alma aprisionada (oye)
Mira la esencia, no las apariencias
Que todo entra por los ojos dicen lo superficiales,
Lo que hay adentro es lo que vale
Siento en el aire, un aroma espiritual mensajeros alados
Intentando aterrizar, si abres el estuche lo que debes encontrar
Es una joya que te deslumbrará (hay pero)
Mira la esencia, no las apariencias
90-60-90, suman docientos cuarenta,
Cifras que no hay que tener en cuenta (oye)
Mira la esencia, no las apariencias
No te dejes medir, no te dejes confundir alúsate hazte valer
alúsate hazte valer

The Next Step

Μεσα σε ενα αγνωστο τρενο που ολο οδευει προς καπου. Δεν εισαι σιγουρη για που ακριβως. Μπρος πισω. Πανω κατω. Εκει και λιγο πιο περα απο το "εκει". Ουτε καλα καλα θυμασαι πανω σε πιο θαμπο μεθυσι βρεθηκες να ταξιδευεις με ουρανο τη θαλασσα και ταχυτητα το χρονο. Ομως πας. Και ακους ποδια να ανεβοκατεβαινουν. "Οποιος μεθυσε ποθει να πιει", εγραψε ο Βικτωρας και συ πινεις παλι και ξανα. Και ολο χανεσαι σε αυτο το αναρχο ταξιδι εικονων, προσωπων, χρωματων, ηχων.
Κατεβηκαν δυο κουρτινες στα ματια και τιποτα δεν βλεπεται ιδιο απο οποια οπτικη κι αν το κοιταξεις. Το μπλε δεν ειναι πλεον μπλε. Το στομα δεν χαμογελαει ή δεν φιλαει τοσο παιδιαστικα αυθορμητα.
Και καπου εκει ακουγεται η αναγγελια του επομενου σταθμου. Και δεν ξερεις ποιος ειναι αυτος. Δεν ξερεις αν πρεπει--και κυριως αν θελεις--να ανεβεις ή να κατεβεις. Ποιος ή ποιοι θα ανεβουν και θα κατεβουν. Ποιοι θα ειναι απο το δικο σου βαγονι ή στο δικο σου βαγονι. Δεν ξερεις καν τον τελικο προορισμο αυτου του μυστηριου τρενου. Κι ουτε εισαι πολυ σιγουρη πως το συμπαν δεν παιζει μια διαβολικη παρτιδα με σενα και την ανοητοτητα. Οσο και να 'θελες να μην πιστευεις κατι τετοιο.

Οχι δεν εισαι καθολου ετοιμη για το επομενο βημα γιατι εκτος απο το "μπροστα" αυτο σε παει ταυτοχρονα και "μακρια".

αΠΟ τΟπΟΥς, ΑΝθρΩποΥς, πΡαΓΜατα που αγαπησες και σου λειπουν ηδη ενω γλιστρουν μεσα απο τα χερια σου. Εσυ η ιδια γλιστρας μεσα απο τα χερια σου.

Κι αν δεν εισαι ακομα ουτε ακριβως αλλου, ουτε ακριβως εδω
τοτε που εισαι?

Do you ever look aroundturn your ear to the groundshow your face to the skyon a night when the skies echoe soundsfrom inside of your mindon the stage that you shonewhere the sun did become youand move with your thoughtsthrough the sighs and the scenesof the worlds you have seenand the sights that have beenyour reflection in shadows and dreams?- your reflection in shadows and dreams
Did you ever see a manwho did walk down the streetwhite robe with no shoes on his feetand on top of his head place a box with two slitsand the sign from his neck saidI do not existor a woman who could not remember her namedid stutter and stutteragain and againand saw you and called you her sonher eyes saidmy being is gonebut still Im not dead?
Miserere



Have you ever seen a soundhave you listened to an imagehave you ever touched a thoughthave you ever tasted nothinghave you ever told a liethat was true more than truthbecause truth it had liedall its life when it spoke to you?And what did it sayit is that it is thisthis goes here here is thereit is not yes it isit was dulling your sensesyour eyes they were boundhave you ever my friendsbeen looking around?
And the other replieswith a wave of a handI am already herein this promised landbut not by a god and not by a kingand not by a spiritdeep from withinI am herebecause a miracles a whimits a flash of gloryits an empty tinand maybe might lets you innot to save youbut to keep on looking-
Miserere
Have you everbeen so happy that youre sad?that the lights turn to starsand the stars become eyesand hellos are goodbyesand the laughs are the sighsand the show disappears with the noteuntil next time
Long live livingif living can be this
Long live livingif living can be this
Long live livingif living can be this
Long live livingif living can be this
Do you ever look aroundturn your ear to the groundshow your face to the skyon a night when the skies echoe soundsfrom inside of your mindon the stage that you shonewhere the sun did become youand move with your thoughtsthrough the sighs and the scenesof the worlds you have seenand the sights that have beenyour reflection in shadows and dreamsDo you ever look aroundand find what is yet to be found?

Don Quichotte

While living in Nazi-occupied Paris during World War II, Picasso suffered harassment from the Gestapo. One officer allegedly asked him, upon seeing a photo of Guernica in his apartment, "Did you do that?" Picasso responded, "No, you did."

Ολα ειναι τοσο ασχημα οσο εσυ τα αφηνεις να ειναι. Δεν φταινε τα συντριμμια στα ποδια σου για την καταστροφη. Δεν φταιει ο αμφιβληστροειδης που καθρεφτιζει αυτη την ολεθριοτητα. Δεν εχει καν σημασια να ριξεις τις ευθυνες. Το φταιξιμο ειναι δικο σου κι αν δεν αντεχεις να βαζεις την Αυτου Μεγαλειοτητα, το "Εγω" σου, στο εδρανο του κατηγορουμενου, απλως προσπερασε το. Η καταστροφη εγινε. Τα παντα γκρεμιστηκαν. Οι μεγαλυτεροι φοβοι σου γινονται πραγματικοτητα ενας προς εναν. Εισαι μονος. Και κρυωνεις. Και θελεις να πας πισω. Μα δεν γινεται. Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να σηκωθεις μπλεγμενος σε ιστους απο δακρυα, να μην δωσεις σημασια στο κρυο και με μια απλη--τοσο επωδυνη κινηση για τα παγωμενα δαχτυλα--να βαλεις το πρωτο τουβλο στη θεση του. Και να χτισεις παλι απο την αρχη. Και να εχεις κατα νου πως οσο εισαι ζωντανος ποτε δεν ειναι αργα. Πως οταν χτιζεις δεν ειναι ωρα για απολογισμους. Ακομα κι αν πιστευω οτι κανεις δεν αλλαζει και τα λαθη, ακριβως τα ιδια θα τα επαναλαμβανεις ξανα και ξανα, δεν εχεις τιποτα αλλο να κανεις παρα να μπαζωνεις εκεινα που γκρεμιζεις. Να τα βαφεις μαυρα κι επειτα παλι κοκκινα ή πρασινα ή πολυχρωμα. Κι οσο κι αν φοβασαι, οσο κι αν εχεις δημιουργησει ασυνειδα τη δικη σου προσωπικη-μικρη-Guernica δεν εχεις παρα να σταματησεις αυτον τον πολεμο. Το "αυριο" ειναι ολο εκπληξεις. Καλες, κακες. Αυτες ειναι. Γιατι στο κατω κατω φτιαχνουμε το δικο μας κοσμο. Εμεις. Και στο τελος τελος δεν εχει τοσο καμια μα καμια σημασια ποσα χρονια θα βολοδερνουμε. Σημασια εχει το πως. Και με ποιους. Κι αυτα ειναι στο δικο μας πινελο πανω να τα ζωγραφισουμε.
Το κενο, το λευκο, την τυφλοτητα, τις απωλειες, το αγνωστο, το φιλι, το δακρυ, το ονειρο, το απιαστο και το απτο. Κι αν καπου στραβοπατησει το πινελο μας και φτιαξουμε μια ασχημη μουτζουρα ας ζωγραφισουμε απο πανω παλι. Απλα ας ζωγραφισουμε.

Always Tell The Voter What The Voter Wants To Hear

Το θεμα της πολιτικης δεν μ' ενδιεφερε ποτε με την κομματικης της οπτικη. Ειναι σαν να τραβας φωτογραφια ενα προσωπο απο την χειροτερη γωνια. Να φανει οσο πιο ασχημο γινεται. Γιατι περα απο τα μεγαλα: τα χρωματα, το μεηκ απ και τη συναλλαγματικη σχεση που απο επιπεδου μπακαλικου εχει φτασει σε επιπεδα δισεκατομμυριων ευρω, καθε πραξη εστω και μικρη καθενος μας ειναι πολιτικη. Η σκεψη μας ειναι πολιτικη. Οι χειρονομιες μας ειναι πολιτικες. Το αν θα σταματησεις στο πορτοκαλι ή θα πατησεις γκαζι ειναι μια πολιτικη πραξη με την απλη χροια αυτης της χειρονομιας. Βεβαια, το να εχεις ξεφτυλλισει την πολιτικη ως αυτοχθονη οντοτητα εξυπηρετει καποιον σκοπο. Το να σου κοτσαρουν μια ασχημομουρα, σπυριαρα, βλοσυρη και γλοιωδη πολιτικη κατω απο τη μυτη σου δεν εχει παρα ενα μοναχα σκοπο: να τσαλακωσεις τη φωτογραφια, να την πεταξεις και να μην ξανασχοληθεις με αυτο. Μπορεις βεβαια και να κλεισεις τα ματια και να πηδηξεις τη γκομενα. Εν ολιγοις να μπεις μεσα σε αυτο το παιχνιδι. Μερικοι θα το κανουν γιατι δεν γινεται αλλιως. Ισως στ' αληθεια επιθυμουν να κανουν κατι, να προσφερουν. Μα αν δεν περασεις πανω απο το απαισιο αυτο Προσωπο δεν προκειται να καταφερεις τιποτα. Οι υπολοιποι μερικοι το κανουν απλα γιατι αυτο τους εξυπηρετει. Εντελως συνειδητα πλακωνονται στη βρωμα, διχως καμια τυψη και διχως ιχνος αισχυνης. Αυτοι οι δευτεροι μερικοι θελουν επισης να προσφερουν. Στην αυτου μεγαλειοτητα τον Εαυτο τους και μονο. Σε καθε περιπτωση το να μπεις μεσα σε ολη την ανασουσουρα, ειτε με καλες ειτε με κακες προθεσεις, αποκαλυπτει μια καποια επαρση.

Απο την αλλη πλευρα ειμαι εγω. Που ενω ξερω πως το να μενω παντελως ανενημερωτη και ασχετη με την πολιτικη ειναι ουσιαστικα νικη ολη της διαφθορας που θελει να σε κρατα σε αγνοια, συνεχιζω να μενω ακομα πιο ασχετη και ανενημερωτη. Γιατι με τρομαζει το να αντιληφθω τις πραγματικες διαστασεις της ασχημιας. Γιατι αν το αντιληφθω θα σκασω απο το κακο μου. Θα θελω να τα κανω ολα πουτανα [και στο τελος εγω θα καταντησω πουτανα]. Γιατι το μυαλο μου δεν μπορει να καταλαβει.
Τις λιγες φορες που προσπαθησε δεν καταφερε να καταλαβει αυτα τα τοσο απλα "γιατι". Το απλο "γιατι" να μην προσπαθησουμε ολοι να ζουμε οσο πιο ομορφα γινεται. Δεν μπορει να καταλαβει μεσα στα ορια της πεπερασμενης θνητοτητας μας γιατι αναλωνομαστε στο να μισουμε. Στο να κοτσαρουμε ταμπελες. Αριστερα, δεξια, κεντρο. Δεν ειναι διαγωνισμος σκοποβολης ολο αυτο. Ενα απεραντο αεναο κουβαρι αλλληλοκατηγοριων. Οι μεν, οι δε, οι εκεινοι, οι αλλοι. Εχει καταντησει ενα πολυκαιριασμενο, ανεμπνευστο σηριαλ η πολιτικη σκηνη. Ενα πραγμα που εχω καταλαβει ειναι πως σωστους ανθρωπους [τραγικα ελαχιστους βεβαια σε καθε περιπτωση] θα βρεις, αν ψαξεις, σε ολους τους χωρους. Ακομα και στους ακραιους εκατερωθεν. Δεν ξερω αν αυτοι οι ανθρωποι θα εχουν ή εχουν ποτε τη δυνατοτητα να κανουν κατι. Ειμαι ανεπανορθωτα πεσσιμιστρια.

Και δυστυχως βλεπω απο τον περιγυρο μου αλλοι να πανηγυριζουν για το ενα κομμα, αλλοι για το αλλο, αλλοι να μιλανε για "λαθραιους" ανθρωπους και να μην τους νοιαζει καν που στην ελληνικη βουλη υπαρχουν υπερμαχοι του ρατσισμου. Και δυστυχως ολοι αυτοι ειναι αθρωποι κατω των τριαντα. Και δεν καταλαβαινω πως ειναι δυνατον ενας νεος ανθρωπος να "παθιαζεται" σε σημειο παρωπιδας με ενα κομμα [οποιο κι αν ειναι] οταν το παρον πολιτικο συστημα εχει διαφθειρει τη Δημοκρατια σε τετοιο βαθμο που πλεον δεν υπαρχει δημοκρατια. Πως ειναι δυνατον μια χωρα που εζησε τη μεταναστευση ισως περισσοτερο απο καθε αλλη χωρα της Δυσης να συμπεριφερεται με τοση εχθροτητα σε ατομα που ερχονται αναζητωντας πολιτικο ασυλο ή ενα κομματι ψωμι κυριολεκτικα για να ζησει. Πως ειναι δυνατον να νοιαζομαστε δηθεν για τον καθε κατατρεγμενο αυτου του πλανητη ενω εδω διπλα μας γινονται τα αισχη. Και πλεον κανεις δεν νοιαζεται. Δεν γεννηθηκαμε για να μισουμε.

Ενας καθηγητης μου ειχε πει καποτε πως ναι μεν ειναι αηδια ολο αυτο που βιωνουμε και βλεπουμε να γινεται στην πολιτικη σκηνη, αλλα πρεπει να σκεφτουμαι ποσοι ανθρωποι εχυσαν αιμα για να εχουμε εμεις σημερα το δικαιωμα της ψηφου. Αυτη την κουβεντα τη θυμαμαι παντα οταν ειναι να ερθουν εκλογες και αναρωτιεμαι αν θα ψηφισω. Καταλαβα ομως πως δεν εχει σημασια. Καταλαβα πως αυτο που ηθελαν το καταφερανε. Κανεις δεν ασχολειται. Κανεις δεν ξερει. Η ψηφος εχει καταντησει ενα ανταλλαγμα συμφεροντων και προσωπικων ρουσφετιων. Για ολους.

Καταλαβα πως δεν θα καταλαβω ποτε εκεινους που δεν βλεπουν ποσο ιδιοι ειμαστε ολοι. Καταλαβα πως σημασια εχει εγω προσωπικα να κανω αυτο που μπορω για να καταφερω να βοηθησω εναν κι εναν κι εναν ανθρωπο. Χωρις κατηγοριες και δικαιολογιες. Ο καθενας κανει εκεινο που τον κανει ευτυχισμενο. Αν το προσωπικο status, αν το να μισεις τους "λαθρομεταναστες", αν το να εκμεταλλευεσαι και να εξαπατας, αν το ψεμμα, αν μια πιο αισιοδοξη οπτικη, αν .. αν... σε κανει ευτυχισμενο εγω παω πασο. Στην τελικη εδω θα βρεθεις αντιμετωπος με το ο,τι αποφασισεις. Κι εφοσον δεν μπορω να αλλαξω τον κοσμο, ισως μπορω να αλλαξω τον κοσμο μου. Κι ας μου φαινεται τοσο τραγελαφικο ολο αυτο που ζουμε σημερα.

Για την ακριβεια ζουμε σε μια ανεκαθεν τραγελαφικη χωρα. Δεν ειναι τυχαιο πως τραγωδιες και κωμωδια παιζονταν μαζι. Η νεα περιοδος τραγωδιας λοιπον μολις ξεκινησε επακριβως με το τελος της προηγουμενης.

Construction Time Again

Δεν ξερω, αλλα μετα την προηγουμενη χρονια της απωλειας ειμαι γεματη με μια απεραντη, αβασταχτη νοσταλγια. Και παρολο που ξερω που ειναι τα ορια των δικων μου και των δικων σου λαθων, δεν ειμαι σιγουρη αν ενα κομματι της μνημης και της υλης μου δεν εχει φυγει ανεπιστρεπτι. Δεν υπαρχουν "δυστυχως" ή "ευτυχως" και δεν ξερω καν αν ολα θα ειναι καλα αυριο. Εφιαλτες, φοβοι, μοναξια, εικονες σε κονφιουζιονιστικη αλληλουχια σε χτυπουν και σε πληγωνουν. Εσυ ο ιδιος σε πληγωνεις. Και για λιγο κατσουφιαζεις και δεν εχεις ορεξη για αλλες κατηγοριες. Για αλλα νευρα ή αλλα λαθη. Τα λογια αγγιξαν τα ορια τους και δεν εχουν να σου προσφερουν τιποτα πια. Ειναι εκεινην ακριβως τη στιγμη που βλεπεις το τωρινο ξενο προσωπο να ερχεται με το μηχανακι να σε παρει για το σπιτι στου Ζωγραφου με μια βαθεια χαραδρα χαμογελο.

Ξερεις πως δεν θα υπαρξουν αλλα τετοια ιδια σπιτια.

Τα φλουρια σκορπισανε οταν προσπαθησες να σηκωσεις το κασελακι. Και μερικα τα ξαναβρισκεις στην πορεια. Πανω στον πανικο της απωλειας μαζευεις και καινουργια. Αληθινα, καλπικα. . Ο χρονος θα δειξει. Ποσο τ' αγαπαω τα καινουργια μου φλουρια. Ποσα τους χρωσταω.
Ειναι ομως και αλλα που χαθηκαν. Σου κρυβονται. Ισως δεν χρειαζεται να τα ψαξεις αλλο και να τα φοβεριζεις για να φανερωθουν. Κατι που θελει να μεινει χαμμενο, θα μεινει για παντα χαμμενο. Ερχονται οι μερες που ο καθενας θα πρεπει να μαθει να συνεχισει με ολα τα λαθη του. Και δεν ειναι οι φοβοι, οι απωλειες, η μοναξια που πονανε πιο πολυ απο ολα. Ειναι να βλεπεις αυτες τις αγκαλιες που δεν προκειται να ανοιξουν πια για σενα. Ειναι αυτα τα αμηχανα λογια που καποτε βρισκανε γελια να ανταλλαξουν. Δεν εχει περασει τοσος πολυ καιρος.
Δεν ξερω. Εχω κουραστει τοσο πολυ. Και ειναι κι αυτες οι μερες που νοσταλγεις και θυμασαι και αυτοκατηγορεισαι και ευχεσαι να μπορουσες να γυρισεις τον χρονο πισω. Ισως ειναι καλυτερα παλι ετσι. Καπου διαβασα οτι αν ειχαμε μια δευτερη ζωη, τη δευτερη φορα θα πεθαιναμε καλυτερα. Ομως εχουμε μοναχα ενα εδω και τωρα. Ενα σημερα. Και δεν ξερω αν θελω ή αν αντεχω ή αν μπορω να βλεπω αυτη τη σπαταλημενη περιουσια μου να μην μου μιλα, ενω ενα παιδι μεσα μου θελει να τρεξει να πνιξει στα φιλια τους παντες: το παιδι που κλωστησε, το φιλο που του αρπαξε τη σοκολατα. Σαν να μην εγινε τιποτα. Σαν να μην περασε μια μερα. Γιατι δεν εχουν σημασια αυτα. Αν σκεφτεις ποσο εφημερο ειναι το εισητηριο της ζωης μας στ' αληθεια δεν εχουν σημασια ολα αυτα.

Δεν ηταν γλυκια η μελαγχολια η σημερινη. Ειχε μια πικρια στη γευση. Με λιγο αλατι στις ακρες σαν μαργαριτα.

never never land -

Federico Garcia Lorca

Η καρδια μου γυμνωθηκε
σαν ενα φιδι απ' το παλιο πετσι της
και τη θωρω αναμεσα στα δαχτυλα μου
γεματη κοψιες και μελι

Που ειναι οι σκεψεις
που φωλιαζανε μες στις πτυχες σου;
Και τα ροδα που αρωματιζανε
το Σατανα και τον Ιησου Χριστο;

Φτωχο στρατσοχαρτο που επνιγες
το φανταστικο μου αστερι!
Γκριζα περγαμηνη πονεμενη
απο τους ερωτες που εχω ξεριζωσει.

Μεσα μου βλεπω εμβρυα επιστημης
σπερματα ποιητικα, λειψανα
απ' τις παλιες μου αθωοτητες
κι απ' τα ρομαντικα μου μυστικα.

Να σε κρεμασω στον τοιχο
του αισθηματικου μουσειου μου
πλάι στα σκοτεινα και κρυα
ναρκωμενα κρινα του πονου μου;

Ή να σε βαλω ψηλα στα πευκα,
μελαγχολικο βιβλιο των ερωτων μου,
για να ποτιστεις με τις τριλιες
του αηδονιου την αυγη;

--Granada

No man is an Iland, intire of it selfe -

Δεν ξερω αν ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι νησια απο μονοι τους.

Θα πρεπει να υπαρχουν και αυτοι που στη μεγαλη καταστροφη των τεκτονικων πλακων χωριστηκαν σε κουκιδες στεριας. Μια σταλια μακρια απο την αλλοτινη αγκαλια του διπλανου τους νησιου. Μα αυτη η σταλια πια εγινε ωκεανος.
Δεν ξερω αν ο θανατος καθε ανθρωπου με μειωνει το ιδιο και γι αυτο δεν χρειαζεται να ρωταω για ποιον χτυπαει η καμπανα.
Δεν ξερω καν αν ο πιο μοναχικος θανατος ειναι εκεινου που εζησε πλαι σε αγαπημενα προσωπα τοσο βαθια και τοσο αληθινα.
Δεν με νοιαζει το πως ή το ποτε θα πεθανω, οπως δεν με ενοιαξε το πως και το ποτε γεννηθηκα.
Και δεν ξερω ποσες φορες εχω ακουσει αυτη την καμπανα να χτυπαει. Δεν ξερω ποσες φορες μειωθηκα απο νεκρους που ουτε καν ηξερα.
Κι υστερα φανταζομαι ποσο πλουσιοπαροχα ανεξαντλητοι ειμαστε. Θυμαμαι προσωπα πισω απο υφαντα της Ανατολης. Τα ματια χανονται. Οι φωνες χανονται. Οι μνημες κιτρινιζουν μεσα σου.
Λιγοστα πατηματα, κατι κιθαρες στο μπαλκονι, ενα ντιβανι με σκουρο κοκκινο υφασμα. Ειναι σαν να εχεις ηδη πεθανει μια φορα.
Ξαναγεννιεσαι.

Ψιχουλα απο την προτερη ζωη σου κανουν που και που την μετεφανιση τους. Και σε ταρακουνουν. Και σου θυμιζουν πραγματα που δεν ειναι πλεον δικα σου. Και δεν πρεπει να σε κανουν να κλαις. Γιατι αυτες οι μνημες δεν ειναι καν δικες σου. Ειναι καποιου αλλου. Τα φθαρμενα ματια δεν τα γνωρισες ποτε σου. Και εισαι ενας μικρουλης νεοσσος που εσπασε το αυγο του. Και ειναι θυμωμενος καταφωρα με ολο το συμπαν. Με καθε χαλικι, με καθε γραμμα της αλφαβητου, με καθε υπαρξη γυρω του.
Ειναι λιγακι πιο δυνατος. Θελει δυναμη να σπασεις το τσοφλι. Απο μια μαλακη μεμβρανη σχηματισε ενα πεταλωμενο ραμφος. Δεν ειναι λιγο αυτο. Ειναι δυνατος να καταστρεψει τον προηγουμενο του κοσμο. Και τοσο, μα τοσο αδυναμος για αυτον τον υπεροχο, εξαιρετικο καινουργιο κοσμο. Τοσο χαρουμενος που καταφερε αυτη την περιπετεια και τοσο εξαντλημενα θυμωμενος με το μικρο του μεγεθος.

Παλι. Ξανα. Απο την αρχη.
Πρεπει να γιγαντωσει κι αλλο για να τα βγαλει περα. Σε καθε τελος μια απαρχη. Και αυτο το δικο μας, το συγκεκριμενο κλωσσοπουλο δεν ειναι σιγουρο για τιποτα. Ουτε καν για τη ζεστη κοιλια που το ζεσταινε μεσα στο αυγο. Δεν θελει να ακουει για αλλες καμπανες. Δεν θελει να γινεται ολοενα πιο δυνατο το ραμφος του. Δεν θελει να σπασει αλλο κελυφος.

Και μεσα του ελπιζει, στ' αληθεια ελπιζει, να ειναι απο εκεινους τους ανθρωπους που δεν ειναι νησια απο μονοι τους.

Die Verwandlung

Als Maria-Electra eines Morgens aus unruhigen Träumen erwachte, fand sie sich in seinem Bett zu einem ungeheueren Ungeziefer verwandelt.

Soon this space will be too small
And I'll go oustide
To the huge illside
Where the wild winds blow
And the cold stars shine

Ειναι φορες που οι λεξεις μετρανε σε χρονο και οι πραξεις σε τοπο. Ειναι φορες που ματια φυτρωνουν στο πισω μερος του κεφαλιου και βλεπεις εκεινα που δεν θες να δεις. Εκεινα που περασανε και που ολοι τα ραινουν εκεινες τις κοινοτοπες εκφρασεις: "μην τα σκεφτεσαι" ή "αν δεν ειχαν συμβει αυτα τοτε δεν θα ησουν ο ανθρωπος που εισαι τωρα".
Και ποιος ειναι τοσο βεβαιος οτι θελουν ολοι να ειναι αυτο που ειναι τωρα.

Ειναι φορες που ολοι δρομοι που επελεξες και σε 'φεραν στο σημερα μοιαζουν τοσο λαθος. Απο την πρωτη εκεινη γαμημενη ανασα πριν εικοσι πεντε χρονια και εντεκα μηνες. Ολα και ολοι τοσο λαθος. Καθε μια επιλογη για πραξη ή μη-πραξη τοσο λαθος.

I'll put my foot
On the living road
And be carried from here
To the heart of the world

Και δεν εισαι εσυ πλεον. Αυτο στο οποιο εχεις μεταμορφωθει σε ολη τουτη τη διαδρομη του χαους κατεληξε σε ενα πλασμα που δεν σου μοιαζει καθολου.
Κοιτα πως κουνα τα χερια. Αυτα τα σημαδεμενα ποδια δεν ειναι τα δικα σου. Αυτο το γυμνο κεφαλι δεν ειναι το δικο σου κεφαλι. Ολη η φαντασια στεγνωσε κι εμεινε η φτηνια. Εμειναν τα δωματια φοβου. Εμειναν οι προδοσιες. Οχι οι προσδοκιες. Χαθηκαν κι αυτες. Κι ετσι χαμενη παραμενεις. Και ετσι ισως παραμεινεις. Και: "ειναι στο χερι σου", λενε. Και συ που δεν ξερεις ποιον να πιστεψεις. Δεν εχεις σε τι να πιστεψεις. Απλως απουσιαζεις.

I'll be strong as a ship
And wise as a wale
And I'll say the three words
That will save us all
And I'll say the three words
That will save us all

Ποιες ειναι αυτες οι τρεις λεξεις.
Εγω δεν μπορω ουτε τον εαυτο μου να σωσω. Μην μου ζητατε να σωσω τον κοσμο.

Soon this space will be too small
And I'll laugh so hard
That the walls cave in

Θελω να γελασω τοσο δυνατα. Θελω να γελασω τοσο φωναχτα. Θελω να παρω ενα ενα τα φλουρια και να τα σπασω, να τα καψω, να καψω αυτο το γλιδερο Ungeziefer που νομιζει πως ειναι εγω. Μα δεν ειναι εγω.

Και θα πεθανω τρεις φορες.

Θα πεθανω πολλες παραπανω.

Πεθαινομαι απο λιγο καθε μερα.

The I'll die three times
And be born again
In a little box
With a golden key
And a flying fish
Will set me free

Ενα ιπταμενο ψαρι θα με απελευθερωσει απο αυτο που ειμαι αναγκασμενη να ειμαι. Ακομα και η αγαπημενη Grete επαψε να μου φερνει ενα πιατο φαγητο. Μονη σου πρεπει να μαθεις να ζεις απο δω και περα μικρο, απαισιο μου Ungeziefer .
Soon this space will be too small
All my veins and bones
Will be burned to dust
You can throw me into
A black iron pot
And my dust will tell
What my flesh would not

Δεν ειναι πλεον η μοναξια που φοβιζει. Δεν ειναι πλεον οι γυρισμενες πλατες που σε βουλιαζουν και σε λουζουν μια πελωρια θαλασσα να πνιγεις μεσα της. Τις εχεις μαθει τοσο καλα πια που δεν θυμασαι ουτε καν τα προσωπα μπροστα απο αυτες τις πλατες. Δεν ειναι ουτε καν ολη αυτη η σκληροτητα της Grete. Γιατι δεν σε νοιαζει. Κανεις δεν σε νοιαζει. Το χειροτερο δεν ειναι κανενας Φοβος σου που θα σε πλευρισει σε εναν βιασμο περα καθε σκληροτητας.

Το χειροτερο ειναι να βλεπεις τον εαυτο σου μεταμορφωμενο.
Να στεκεσαι εκει με τα κολλημενα ματια στο σβερκο. Και απλα να κοιτας. Τιποτα δεν μπορεις να κανεις για οσα εγιναν. Κανενα τερας να σκοτωσεις. Καμια φωνη να βαλεις. Απλως κοιτας. Και τα ματια σου τρεχουν διχως να κλαινε.

Soon this space will be too small
And I' ll go outside

And I' ll go outside

Μια γωνια που να σε γιτωσει απο ολη την ασχημια γυρω σου υπαρχει;
Αυτη η μαγικη μηχανη που θα ξεχασεις ολη την παλια Βρωμια που σε βρηκε και δεν λεει να φυγει απο πανω σου οσες φορες κι αν κανεις μπανιο να την πεταξεις. Υπαρχει; Αηδια. Μια πελωρια αηδια.
Και παλι απο την αρχη θυμος.

Και αναρωτιεσαι γιατι αυτη η αηδια επρεπε να συναντησει εσενα και γιατι ησουν τοσο αφελης.

Και αναρωτιεσαι αν ο Χρηστος ειχε δικιο.

Κι αναρωτιεσαι που πηγαν ολοι.

Κι αναρωτιεσαι αν η μεταμορφωση σου ειναι μονιμη πλεον.
Κι υστερα τιποτα.
Απλα. Τιποτα.

The world is Gray

You wake up in the night and you feel
Like everything around you is surreal

You cannot find the day, and let go
Of all the things that haunt you from within
Of all the things that make you feel so unreal

The world is gray
Your all alone
Maybe someone helps you home
The emptiness
That brings you down
Keeps you searching for the ground
Your searching for the ground

You look up to the light
And you feel
How suddenly it's easier to breath

The echoes of the past
Fade away
Your happy to be living another day
Your happy that you live in another day

The sun keeps shining behind the clouds
And you wait till it burns them down
And you know that you'll find the right one
Your stuck with darkness until it breaks out

The sun keeps shining behind the clouds
And you wait till it burns them down
And you know that you'll find the right one
Your stuck with darkness until it breaks out
Until you break out

Σαν Χτες

Τυχαια απο ενα περαστικο βιβλιοπωλειο του νησιου επεσε στα χερια μου το Counterlife του Roth. Και μεσα στις σελιδες του βρηκα μια κοινοτοπη φραση που ειναι ολη εγω-φετος-το-καλοκαιρι. "Ποιο πολυ ποναει εκεινος που μενει πισω. Γιατι εκεινος ερχεται σε τριβη με τους οικειους τοπους". Και στ' αληθεια η μοναξια δεν βιωνεται πιο εντονα παρα οταν σαν χτες θυμασαι τη μερα που η Μαρτινα εφευγε απο τα Κωνσταντινοπολιτικα. Θυμαμαι εκεινο το μικρο γατακι που ετρεχε σφαιρα σ' ολο το σπιτι και μεις του κλειναμε τις πορτες. Κι εκεινο, ετσι ολολευκο και λιλιπουτειο κουτρουβαλουσε ολο αδημονια πανω τους. Και μεις γελουσαμε. Θυμαμαι τουτο το σπιτι πανω απο την Καμαρα που το νιωθα σαν το δικο μου φοιτητικο σπιτι. Καθε μερα σχεδον πηγαινε-ελα. Μαγειρεματα. Φωνες. Μαλωματα. Τις απιστευτες μερες που περνουσαμε στο σαλονι κανοντας ο,τι πιο παλαβο σκεφτονται ανθρωποι που περνανε τοσο χρονο μαζι που δεν εχουν αλλα νεα να πουν. Που εχουν διηγηθει ολοκληρη την ζωη τους ως τοτε--δεν ητανε και πολυ η σπαταλημενη αμμος στην κλεψυδρα στα δεκαοχτω--, που πλεον πορευονται χερι χερι το καινουργιο και ετσι δεν εχουν αλλα λογια να καλυψουν τον αερα αναμεσα τους. Εντασεις. Μελοδραματισμοι και απουσιες με τη γνωση ομως πως το σπιτι ειναι εκει. Ολοι ειναι εκει. Μακαρι να γυριζαν οι κοκκοι πισω και να ζουσα πιο πολλες φωνες, πιο πολλα πηγαινε-ελα, πιο πολλα ξημεροβραδιασματα στο φοιτητοσπιτο, πιο πολλα μεθυσια και πιο πολλα φιλια. Τωρα ξερω. Τωρα χτυπαω το κεφαλι μου. Γιατι. Υστερα χωρις να το καταλαβεις, χωρις καμια προειδοποιηση κι ας το ξερες απο την αρχη η πολη ερημωνει. Το σπιτι γκρεμιζεται. Στην κυριολεξια γκρεμιζεται. Δεν υπαρχει πια. Οι παντα-εκει-αγκαλιες εξαυλωνονται. Οι εδω-αγκαλιες κυριευονται απο ανθρωποειδη που εχουν την οψη των παλιων γνωριμων, μα δεν ειναι εκεινοι. Ειναι σαν χτες περασαν ομως οχτω χρονια. Και τιποτα δεν ειναι σαν πριν. Και γω να βολταριζω στους δρομους με τις τραυματισμενες σταμπες σε καθε βημα. Εδω πειναμε καφε. Εδω κλεβαμε ψωμι ξημερωματα καθημερινης μετα τη βολτα στο Berlin. Εδω. Εδω. Εδω. Ολοι οι οικειοι τοποι ειναι εδω, μα δεν εχεις παρα το παρελθον για να τους μοιραστεις. Ποσο ποναει αυτος που μενει πισω. Ισως η φυσικη πορια της ζωης ειναι να τρεχεις ολοενα. Να σταματας για μια δροσια νερο κι επειτα παλι ξανα. Γιατι η αλλαγη ειναι η φυσικη κατασταση των πραγματων κι ας μην θελεις να το απο-παρα-δεχτεις. Αυτο σημαινει "ζω". Παει να πει "αλλαζω". Πανω που συνηθιζεις πρεπει να αλλαξεις. Πανω που εμαθες να χαμογελας, πρεπει να ξεμαθεις και να μαθεις παλι απο την αρχη. Με αλλα ανεκδοτα. Με την ιδια ισως--αν τα φερει ετσι η μοιρα και τα χρονια--κομπανια, μα σ' ενα ανακαινισμενο πλανο. Αχ και ουφ.

All I can tell you with certainty is that I, for one, have no self, and that I am unwilling or unable to perpetrate upon myself the joke of a self.... What I have instead is a variety of impersonations I can do, and not only of myself — a troupe of players that I have internalised, a permanent company of actors that I can call upon when a self is required.... I am a theater and nothing more than a theater.

Everything can be transformed into Art

--SFINA

Love becomes Flesh

The King is dead. Long live the King.

Ζωη σε Χρονο Καταθλιπτικο

ξαφνικα τα ματια τυφλωνουν. οι λεξεις δεν ακουγονται οπως τις λενε τα στοματα, μα οπως τις λεει ο νους σου. σου λενε "σ' αγαπω" κι ακους "με κουρασες". σε κοιτουν με στοργη και συ βλεπεις οργη. και δεν θελεις να βλεπεις αυτα τα ματια, ουτε να ακους τουτα τα στοματα. τα σχεδια που εκανες ολα πεφτουν απο τον ουρανο με χαλασμενο αλεξιπτωτο και σκορπιουνται σε χιλια κομματια. ο καιρος που εχασες. τα τηλεφωνα που δεν χτυπουν. ο θυμος οταν χτυπουν γιατι δεν χτυπουν οσο συχνα θα θελες. ton petit ami με τα δρακοντισια δοντια επανεμφανιζεται οπως τοσες φορες και ολα γινονται κομματια. γινεσαι κομματια. δεν ειναι "ολα" που πεφτουν. . εισαι συ που πεφτεις. τραβας το σκοινι. τραβας. δεν ανοιγει η μαγικη ομπρελα. και δεν εχεις φτερα. και κανενα χερι να πιαστεις. τα συναισθηματα ζυμωνονται το ενα μεσα στο αλλο. και ισως τοτε θελεις να ξεσκισεις τις σαρκες σου μια και καλη. δεν αντεχεις αυτο τον βουβο πονο. αυτη την αγαπη που εκφραζεται με λεξεις κακιας. πληγωνεις και πληγωνεσαι. και δεν μεγαλωνεις με το χρονο που μεγαλωνουν οι αλλοι. τα δεντρα. η φυση. κι αυτο σε θυμωνει ακομα πιο πολυ. προχωρας σερνοντας τα δακρυα σου. τοση κουραση για τοσα λιγα χρονια. ενα φιλι. ψαχνεις ενα φιλι να διωξει να συννεφα. γιατι η ψυχη καιγεται οταν παψει ν' αγαπα. τοσος φοβος να ζησεις. τοσος φοβος. τοση διψα. τα ονειρα μαυρισανε και τουτα. θυμος επειδη καταλαβαινω, οχι επειδη δεν καταλαβαινω. δεν μου φτανουν οι λεξεις. δεν μου φτανει ο αερας. δεν μου φτανουν οι χιλιες αγκαλιες. θελω κι αλλες για να βαφτει ουρανιο τοξο το μαυρο μου. πεφτω. πεφτω και ξερω την αισθηση του να σπας. δεν ειναι η πρωτη φορα που πεφτω. κι επειτα η συγκροτηση. κι επειτα τα φιλτρα του Μαγιστρου. μην παψεις ν' αγαπας ψυχη μου, μου λεω. ακομα κι οταν κρακ κρακ κρακ κρακ διαλυθεις σε μυρια κομματια μην καψεις την ψυχη σου. βαλε το ενα χερι στα αυτια και τ' αλλο στα ματια. αγαπα κι ασε να σ' αγαπουν. ζησε στο δικο σου χρονο γιατι αυτος ειναι ο μονος που μπορεις να ζησεις. δωσε μου ενα φιλι. δωσε μου ενα φιλι και μην μ' ακους.

Porque el alma prende fuego cuando deja de amar. . ,

He venido al desierto pa irme de tu amor
Que el desierto es más tierno y la espina besa mejor
He venido a este centro de la nada pa gritar
Que tú nunca mereciste lo que tanto quise dar
Que tú nunca mereciste lo que tanto quise dar
He venido al desierto pa irme de tu amor
Que el desierto es más tierno y la espina besa mejor
He venido a este centro de la nada pa gritar
Que tú nunca mereciste

He venido yo corriendo olvidándome de ti
Dame un beso pajarillo no te asustes colibrí
He venido encendida al desierto pa quemar
Porque el alma prende fuego cuando deja de amar
Porque el alma prende fuego cuando deja de amar

He venido yo corriendo olvidándome de ti
Dame un beso pajarillo y no te asustes colibrí
He venido encendida al desierto pa quemar
Porque el alma prende fuego

He venido yo corriendo olvidándome de ti
Dame un beso pajarillo y no te asustes colibrí
He venido encendida al desierto pa quemar
Porque el alma prende fuego cuando deja de amar
Porque el alma prende fuego cuando deja de amar
He venido al desierto pa irme de tu amor
Que el desierto es más tierno y la espina besa mejor
He venido a este centro de la nada pa gritar
Que tú nunca mereciste lo que tanto quise dar
He venido yo corriendo olvidándome de ti
Dame un beso pajarillo y no te asustes colibrí
He venido encendida al desierto pa quemar
Porque el alma prende fuego

--El Desierto, Lhasa De Sela

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

i was rising up hitting the ground and breaking, and breaking . .

i got caught in the store
and carried away
i got turned, turned around

i got caught in the store
that's what happened to me
so i didn't call
and you can't see me for a while

i was rising up
hitting the ground
and breaking, and breaking

i got caught in the store
things were flying around
and doors were slamming, and windows weren't breaking
and i couldn't hear what you were saying
and i couldn't hear what you were saying
i couldn't hear what you were saying

i was rising up
hitting the ground
and breaking, and breaking

rising up

rising up

Voy a dormir, nodriza mía, acuéstame.

Is there a home where heavy earth
Melts to bright air that breathes no pain,
Where water leaves no thirst again
And springing fire is Love's new birth?

Ολα εχουν πλεον αλλαξει οριστικα. Βλεπεις τα ιδια προσωπα, τα ιδια μερη, ακους τα ιδια τραγουδια και τα ιδια λογια μα ειναι ολα τοσο διαφορετικα πια. Σαν να αποκτας καινουργια ματια και αυτια και γλωσσα και χερια. Μα εγω δεν ειμαι ετοιμη γι αυτο το μεγαλο βημα που θα με παει παρακατω. Θα 'θελα καποιον διπλα μου, καθε στιγμη, καθε λεπτο μεχρι να παρω τη βαθεια ανασα και να κανω τη βουτια στο νερο. Κι υστερα οταν σηκωθω ψηλα στην επιφανεια θα αντικρισω εναν αλλο κοσμο. Καθε φορα γκρεμιζεις και χτιζεις απο την αρχη. Για αλλους αυτη ειναι η μαγεια της ζωης. Η ομορφια της ειναι η πολυμορφια της. Μα εμενα με τρομαζουν οι αλλαγες. Και ισως ισως. . αυτος ο "καποιος" που αναζητω να ειναι τωρα δα διπλα μου. Παντοτε εψαχνα την αγαπη και τις αγκαλιες εξω. Ποτε δεν κοιταξα μεσα μου.

Νιωθω περιεργα εδω και καιρο. Αναμεικτα συναισθηματα και μπερδεμενες σκεψεις. Παιδιστικα φερσιματα και μια αδρανεια που απροσκλητη χτυπησε το κουδουνι την πιο ακαταλληλη στιγμη. Δεν ξερω αληθεια γιατι συμβαινουν ολα αυτα. Και δεν εχω το κουραγιο να τα βαλω κατω να καταλαβω. Μπορει αργοτερα. . Πολυ αργοτερα να καθαρισουν ολα. Προς το παρον σχεδιαζω ενα μελαγχολικο καλοκαιρι με πολυ διαβασμα και χωρις σκεψεις με αιχμηρα δοντια.

Εχω χασει ενα κομματι της καρδιας μου. Ομως οι μνημες και οι αγαπες και τα φιλια δεν χανονται. Δεν θα χαθουν ποτε. Ειναι κομματια του πυλου απο τον οποιο σμιλευτηκα ολα αυτα τα χρονια. Μακαρι να βρω το δρομο μου. Τον δικο μου δρομο. Τα εχω κανει τοσες φορες θαλασσα που επαψα να μετραω.

Και λυπαμαι και κλαιω και θυμωνω και η στοργη γινεται οργη και η απραξια αυτοτιμωρια.

Θα κανουμε καιρο να τα πουμε.

Δεν ξερω. Η απαντηση σε ολα ειναι: "Δεν ξερω". Και απλα ευχομαι και ελπιζω να ειναι τα περισσοτερα υπερβολες του μυαλου μου.

Young Love lies dreaming;
But who shall tell the dream?

Θα βαλω αποψε μια μια τις ινδιανικες κουκλιτσες μου κατω απο το μαξιλαρι μου και στην καθεμια θα πω απο μια μου εγνοια. Και μακαρι σαν ξυπνησω αυριο να εχουν παρει τις εγνοιες μου μακρια οπως λεει ο μυθος.

Δεν θα ζητησω αλλες συγγνωμες γιατι οι συγγνωμες ειναι σαν πορνες. Φτηνες .

I' m going in--Lhasa de Sela

When my lifetime had just ended
And my death had just begun
I told you I’d never leave you
But I knew this day would come

Give me blood for my blood wedding
I am ready to be born
I feel new
As if this body were the first I’d ever worn
I need straw for the straw fire
I need hard earth for the plow
Don't ask me to reconsider
I am ready to go now

I'm going in I’m going in
This is how it starts
I can see in so far
But afterwards we always forget
Who we are
I'm going in I’m going in
I can stand the pain
And the blinding heat
'Cause I won't remember you
The next time we meet

You'll be making the arrangements
You'll be trying to set me free
Not a moment for the meeting
I'll be busy as a bee

You'll be talking to me
But I just won't understand
I'll be falling by the wayside
You'll be holding out your hand

Don't you tempt me with perfection
I have other things to do
I didn't burrow this far in
Just to come right back to you

I'm going in I’m going in
I have never been so ugly
I have never been so slow
These prison walls get closer now
The further in I go

I'm going in I’m going in
I like to see you from a distance
And just barely believe
And think that
Even lost and blind
I still invented love
I'm going in
I’m going in
I’m going in

I lie Whole On a whole world I cannot touch . .

It happens. Will it go on? ----
My mind a rock,
No fingers to grip, no tongue,
My god the iron lung

That loves me, pumps
My two
Dust bags in and out,
Will not

Let me relapse
While the day outside glides by like ticker tape.
The night brings violets,
Tapestries of eyes,

Lights,
The soft anonymous
Talkers: 'You all right?'
The starched, inaccessible breast.

Dead egg, I lie
Whole
On a whole world I cannot touch,
At the white, tight

Drum of my sleeping couch
Photographs visit me-
My wife, dead and flat, in 1920 furs,
Mouth full of pearls,

Two girls
As flat as she, who whisper 'We're your daughters.'
The still waters
Wrap my lips,

Eyes, nose and ears,
A clear
Cellophane I cannot crack.
On my bare back

I smile, a buddha, all
Wants, desire
Falling from me like rings
Hugging their lights.

The claw
Of the magnolia,
Drunk on its own scents,
Asks nothing of life.

--Paralytic, Sylvia Plath

. . όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή

Σκάψε! Τι βλέπεις;

Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες!

Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;

Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.

Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;

Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θα ΄ναι ο θάνατος.

Σκάψε ακόμα!

Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλον όχτο!

Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!

Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.

Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

Μέσα στο εφήμερο ραχοκόκαλό μου δυο αιώνια ρέματα ανεβοκατεβαίνουν. Μέσα στα σωθικά μου ένας άντρας και μια γυναίκα αγκαλιάζουνται. Αγαπιούνται και μισούνται, παλεύουν.

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι· κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.

Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.

Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.

Με κίντυνο, βαρυγκομώντας, τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο, να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, ορθιος.

Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και το θάνατο.

Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.

Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας κύκλος είναι η λύτρωση· κλείσε τον!

Τι θα πει ευτυχία; Να ζει όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ΄ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.

Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα.

Το ανηφόρισμα, ο πόλεμος με το αντίδρομο ρέμα, γεννάει τον πόνο. Μα ο πόνος δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης. Η κάθε νίκη, η κάθε προσωρινή ισορρόπηση στο ανηφόρισμα γιομώνει χαρά το κάθε ζωντανό, που αναπνέει, θρέφεται, ερωτεύεται και γεννάει.

Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά.

Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

Ο Έρωτας; Πως αλλιώς να ονοματίσουμε την ορμή που, ως ματιάσει την ύλη, γοητεύεται και θέλει να τυπώσει απάνω της την όψη της; Αντικρίζει το σώμα και θέλει να το περάσει, να σμίξει με την άλλη κρυμμένη στο σώμα τούτο ερωτική κραυγή, να γενούν ένα, να χαθούν, να γίνουν αθάνατες μέσα στο γιο.

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.

Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία. Δε βουλώνουμε τ΄ αυτιά μας να μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης Ιδέας· μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τίς Σειρήνες.

Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας. Τούτη είναι, σύντροφοι, η καινούρια Ασκητική μας!

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν΄ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να ΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
ΤΕΛΟΣ

--Ασκητικη, Νικος Καζαντζακης

Ana

Σήμερα είδα ένα ποτάμι που τρέχανε αστέρια μέσα του.Και μετά είδα ένα δάσος.Ένα δάσος γεμάτο αποχρώσεις του σκούρου πράσινου και του σκούρου μπλε,το ημίφως ίσως τα έκανε να φαίνονται έτσι.Άρχισα να περπατάω και να ανιχνεύω,να ψηλαφίζω με τις ρώγες των δακτύλων μου τους πολύτιμους κορμούς των ζωντανών δέντρων και να νιώθω τη σοφία να πάλλεται μέσα τους.Η γεύση της υγρασίας γλύκαινε το στόμα μου και χωρίς να το καταλάβω ανακάλυψα ότι το δάσος έκρυβε μια πράσινη σπηλιά που σχηματιζόταν από μεγάλα φύλλα..Και μπήκα μέσα,δεν μπορούσα να αντισταθώ.Και δε θυμάμαι τι είδα,αλλά όταν ξύπνησα είχα την αίσθηση του ανέμου στα μαλλιά μου σα να με είχε ξεπλύνει,σα να χε διαπεράσει κάθε μου εκατοστό,σα μια κουβέρτα που με τύλιξε και με άφησε πιο γυμνή και ανέγγιχτη από ποτέ.Και ο αέρας που ανέπνεα..τόσο λεπτός και ελαφρύς,τόσο αβίαστος..σα να μην ανέπνεα καν. Μη με ρωτάς γιατί είμαι μόνη στα όνειρά μου.Δεν είμαι μόνη.Είναι κι αυτός εκεί.Δεν εμφανίζεται ποτέ αλλά νιώθω τη σκιά του.Αυτή την ανάλαφρη αίσθηση των φρούτων και της γης-του ξύλου,της σοφίας,του ανέμου.Αυτός θα με πάρει στο τέλος,αυτός θα με σηκώσει στους ώμους του και θα με σύρει μακριά,όπου εγώ κι αυτός θα θέλουμε. Με βλέπει,με παρατηρεί και με φροντίζει όταν εγώ δεν είμαι εκεί.Ζει σε εκείνη την ακτή που είναι πάντα βράδυ,με την ψιλή ζαχαρί άμμο,με τη μαύρη ήρεμη θάλασσα και τα αστέρια που φωσφωρίζουν πάνω της και χορεύουν μέσα της,μαζί με τα δυο φεγγάρια.Στους βράχους ξεκουράζεται,φυλάει την πύλη του δάσους. Αυτός θα με πάρει στο τέλος-θα με σηκώσει στους ώμους του και θα φύγουμε.Και θα με έχει σώσει,όπως και εγώ θα τον σώσω.Εγώ ο οδηγός του,αυτός το όχημά μου.Μαζί μόνο μπορούμε να υπάρξουμε. Το ξέρω,το ξέρω πως υποφέρει στη σκλαβιά του όπως κι εγώ υποφέρω,αλλά με αφήνει να δω-πρέπει πρώτα να βρω το δρόμο για να τον διαβούμε μαζί

Slow Swirl at the Edge of the Sea

"It was with the utmost reluctance that I found the figure could not serve my purposes....But a time came when none of us could use the figure without mutilating it",

ειπε καποτε ο Rothko.

Βεβαια εκεινος μιλουσε για την τεχνη. Για τα διαγραμματα, τις μορφες, τα απατηλα ανθρωπινα σωματα, τα χαρακτηριστικα του προσωπου που απουσιαζαν... Κομμενα χερια, κομμενα ποδια...

Ταχα δεν θα μπορουσαμε να πουμε το ιδιο για το σημερα μας? Ακρωτηριαζουμε αυτα που αγαπαμε... Ή τουλαχιστον αυτο κανω εγω χωρις συναισθηση και χωρις ελεος.

Σ' ενα μονοπατι χαμενων φιλων... Εγω τους εχασα... Αχ, δεν προσεχα... Δεν προσεχα... Γιατι δεν προσεχες Μαρια-Ηλεκτρα? Γιατι?

Μια πορεια διανοητικης και συναισθηματικης παρακμης. Εδω και απειρο καιρο. Τα βιβλια της σχολης μου εχουν πεταξει αγκαθια και μου ματωνουν τα χερια. Πανικοβαλομαι και μονο στην ιδεα να διαβω τα σκαλοπατια του πανεπιστημιου. Φοβαμαι... Φοβαμαι μην συναντησω την Μαρια-Ηλεκτρα δεκαοχτω χρονων...

Περιδυνηση

Θελω να πιω μεχρι το πιοτο να τρυπησει το σωμα μου. Και να γινω ενα ζωντανο συντριβανι...

But a time came when none of myselves could exist without mutilating their being

Con el destino nunca se está tranquilo

Erich Fromm

Who will tell whether one happy moment of love, or the joy of breathing or walking on a bright morning and smelling the fresh air, is not worth all the suffering and effort which life implies

Je suis un mensonge qui dit toujours la vérité. .

Τι ομορφα που ακουγεται αυτη η φραση στα γαλλικα. Με το ανοιγοκλεισιμο των χειλιων και εκεινο το απαλο "ρο". Και ποσο γλυκα ακουγεται η λεξη "ψεμα". Χωρις την ελληνικη χροια που καταδικαζει το ψευσμα στην ανοσιοτητα. Η γαλλικη λεξη με το "ζητα" στη μεση της προσδισει μια χαριτωμενη νοτα. Αυτην ακριβως που χρειαζεται το κειμενο τη δεδομενη στιγμη. Γιατι ολοι οι ανθρωποι ειμαστε ενα "μεζοñ". Εφοσον η αληθεια ειναι η μη-ληθη, τι ειναι το ψεμα παρα η ληθη? Καταδικασμενοι και πεθαμενοι απο την πρωτη πνοη μας. Περαστικοι αναμεσα σε κοσμους και καταστασεις. Αυτη τη στιγμη δεν νιωθω να θελω τιποτα . Δεν αισθανομαι την αναγκη κανενος. Και αυτην ακριβως την στιγμη νιωθω πως τιποτα δεν μπορει να με κανει ευτυχισμενη. Αυτη τη στιγμη. Για αυριο δεν ξερω. Μα επεσε στα ματια μου τουτη δω η φραση του Jean Cocteau και βρηκε ευκαιρια η σκεψη να αφησει τα επιγεια--που τη δεδομενη στιγμη επειγουν--και να χαθει αναμεσα στο πληθος. Μια ψηλη και χοντροπετσωμενη παρομοιωση, ενας λιγδαρης φιλοσοφος, ενα σμαρι απο ατακτα παιδια που μασουλανε τσιχλες και τις κολλανε στην καρεκλα της δασκαλας. Δυο γερικα χερια που με σηκωνανε ψηλα και δεν φοβομουνα τιποτα πριν πολλα πολλα χρονια. Ποσο μου λειπουνε. Ποσο μου λειπει μια φωνη που θα με καταλαβει. Θα μου λεει παντα την αληθεια και θα μου πει τι πρεπει να κανω. Γιατι αυτη τη στιγμη νιωθω ανημπορη να κανω το ο,τιδηποτε. Σαν να μην εχει σημασια. Σαν τιποτε να μην ειχε σημασια. Τωρα που ολα θα αλλαξουνε. Τωρα που ολοι σκορπισαμε. Τωρα που δεν μπορω να τραγουδησω για την αγαπη. Ποση απελπισια. Μα ποση απελπισια δειχνουν τα ματια μου. Ποση εκπορνευση για αγκαλιες που δεν σημαινουν τιποτα. Τιποτα. Τιποτα. Κι επειτα το καυτο σημαδι του μεγαλυτερου ψεματος που αρχισε να θρεφει επιτελους αφηνοντας μια καλογραμμωμενη ουλη μεσα μου. Κι εγω που παντα λεω την αληθεια δεν εχω κεφια να μιλαω αυτες τις μερες. Γιατι δεν θελω να πω την αληθεια. Δεν θελω να την ακουω. Προτιμω τη σιωπη. Γιατι ακομα και στο μεγαλυτερο ψεμα κρυβονται αληθειες. Και τις περισσοτερες φορες, αυτες οι αλλοκοτες "αληθειες" που καρικατουρευονται σε ψευδη ειναι και οι πιο αιχμηρες. Και αφηνουν τις πιο κακοφορμισμενες ουλες. Σαν τη δικη μου. Ασχημη, κοκκινη και για παντα εκει περα. Σταμπα και σημαδι ενος χαμενου χρονου. Σημαδι του διψασμενου να δει οασεις εκει που υπαρχει μοναχα η ξερη, ασχημη ερημος. Ποσο χωμα ηπια μεχρι να καταλαβω πως δεν ηταν νερο. Και γεμισα ακομα περισσοτερα "γιατι". Οσο μεγαλωνω αντι να μειωνονται το αντιθετο. Αυξανονται. Και δεν ειναι κανενας να μου απαντησει. Δεν ειναι τα χερια που μου αγοραζαν καραμελες. Τα εχασα στα εξι μου χρονια. Και τα χερια που εκεινος γεννησε μου μοιαζουν τοσο ξενα. Κι οσο κι αν τα αγαπω δεν μπορω να ακουμπησω τα "γιατι" μου επανω τους.

I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

Απογοητευση, φοβος, ανησυχια, τρομος.
Ολα τα ουσιαστικα που κρυβονται τις νυχτες κατω απο τα μωρουδιακα κρεββατια ηρθανε και σερνουνε χορο μπροστα στα ματια μου.
Αυτες τις μερες και αυτες τις νυχτες.